Mijn ouders en zus zijn geweest!

Hallo allemaal,

Jaaa, ze zijn geweest!!
Mijn ouders en zusje zijn voor 3 weken bij ons op bezoek geweest.
Het was heerlijk om samen te zijn en hun hier alles te laten zien.
Maar helaas zit hun vakantie er al weer op en zijn ze al weer in Nederland.

Zaterdag 25 juli zijn ze aangekomen. s'Morgens vroeg hebben wij de public
landcruiser genomen naar Arusha. Het was 5,5 uur lekker hobbelen met een
auto vol met overgevende mensen, een bijzondere ervaring. Eenmaal in
Arusha aangekomen hebben we nog wat geshopt en rond gekeken voor een
hotel. Daarna zijn we met de chauffeur naar de luchthaven gereden en daar op mijn ouders en Karima gewacht. En wat duurd wachten dan lang, je ziet heel veel mensen maar niet de goede. En toen zagen we ze, joehoe. Maar ze bleven maar bij de bagageband staan en kwamen maar niet. Toen bleek dat hun bagage er niet was, oeps die was nog in Amsterdam. Gelukkig was dit
wel al bekent op het vliegveld, en konden ze gelijk een adres achterlaten waar de bagage naar toe gebracht moest worden. Ondertussen hadden wij wel al door dat er iets aan de hand was, dus ben ik maar stiekem naar hun toegegaan. Kon ik ze gelijk helpen en het adres vertellen waar we 2 dagen
later zouden zijn. Toen alles geregeld was zijn we naar Moshi gereden. We zijn door de chauffeur afgezet bij het hotel en toen nog heerlijk gekletst op het balkon.

De volgende ochtend hebben we een rondje door Moshi gelopen. We zijn naar de markt geweest en lekker vers fruit gekocht. Er kwamen gelijk heel veel mensen op ons af en vroegen of we van alles wilden kopen. Wij hebben
ondertussen al geleerd niet te andwoorden op al hun vragen en gewoon door te lopen, anders heb je ze de hele dag achter je aan. Maar ja, mama wist dat nog niet en vond alle spullen wel heel erg mooi (wat ze ook zijn). Dus af en toe moesten we wachten of zelfs mama 'redden' van alle aanhoudende verkopers.
Na een ochtend geshopt te hebben en Moshi een beetje verkent te hebben
zijn we naar Leto gereden. Dit is het vorige project waar we 4 maanden
hebben gewoont en gewerkt.
Het was heel erg leuk en bijzonder om daar terug te zijn. Iedereen was zo enthousiast en blij om ons te zien en wij ook heel erg blij om iedereen weer te zien. De kinderen herkende ons allemaal nog en begonnen gelijk te dansen, hoofd schouders knie en teen. De zusters waren hel enthousiast en sommige kwamen zelfs op ons af gerend van enthousiastme, en wij naar hun.
Na even onze spullen geinstaleerd te hebben zijn we met z'n allen naar de
kinderen gegaan. De kinderen waren enthousiast en begonnen gelijk te
vragen wie dat waren en hoe ze eten. Voor papa, mama en Karima was het wel
heel vreemd, ze verstonden er echt niets van. Toen een rondleiding over
het centrum gegeven en daarna genoten van de rust en een beetje bijkomen van de reis.

De volgende dag moesten we allemaal naar de ochtend 'dienst' komen. En
werden mijn ouders en Karima voorgesteld aan al het personeel en welkom geheten.
Als het tijd was om te eten kwam Zuster Catharina naar mij toen en vroeg dan wat ik ging koken voor mijn ouders. Want zij waren te gast en ik was thuis, dus ik moest voor hun zorgen. Zij kwam dan wat ingredienten brengen, en daar moest ik dan iets van maken. Als ik dan even naar buiten wou lopen om iets aan mijn ouders te vragen, werd ik terug geroepen, ik moest koken! Mijn ouders zouden wel komen als ik klaar was met koken.
Na het ontbijt hebben we de rest van de rondleiding gedaan. S' middags
zijn we naar Kenia gewandeld, daar was het markt. Het was een lekkere
wandeling en onderweg nog suikerriet gekocht. Dat eet iedereen hier, dus
dat moesten wij ook eens proberen. Nou ik kan het niet echt aanraden, het is zoet. Maar je hebt de hele tijd je mond vol met vezels, die je dan weer moet uitspugen. Niet echt mijn favoriete snack.

De dinsdag hebben we s'morgen weer rustig aan gedaan. En ben ik overal een beetje wezen kletsen en lol gehad. Overal werd me verteld dat we nu niet weer mochten vertrekken en nu echt moesten blijven. Mirte na Jamaica hapa hapa (Mirte en Jamaica hier hier). Maar helaas dat was niet ons plan, we weten zelfs niet wanneer we weer terug komen.
Ondertussen dat ik aan het kletsen was in de keuken en met de wasdames,
was Zuster Catharina met mijn ouders aan het praten. Ze kwam vragen of ik
voor een jaar!! in Leto mag komen wonen en werken. Want wij waren allebij zulke goede mensen dat ze ons graag in Leto wilden hebben. Mijn ouders hebben toestemming gegeven, maar ik moest zelf beslissen of ik het wil (gelukkig maar). Later op de dag kwam Zuster Catharina naar mij, en vroeg het ook aan mij, en vertelde er bij dat mijn ouders al toestemming hadden gegeven. Maar ik heb gezegt dat ik er over zou denken, zeg nooit nooit.

Op de laatste avond waren we uitgenodigt om bij de zusters te komen eten.
Het was een hele gezelige avond met lekker Afrikaans eten. Op het eind
heft zuster Catharina nog een toespraak gehouden, om ons te bedanken dat we er waren. En dat we zeker mogen (moeten) terugkomen. Mijn ouders kregen ook een symbolisch kado, de twee jongste kinderen. Dus bij deze ik heb er
2 broertjes bij, Anton en Alexander.

Het was weer heel erg leuk en vertrouwd om in Leto te zijn. Maar na deze 3
dagen was het (helaas) weer tijd om te gaan. Het afscheid was weer
moeilijk, vreemder dan de vorige keer. Nu weten we echt niet wanneer we terug komen, dat wisten we de vorige keer wel. En iedereen bleef maar zeggen dat we niet moisten gaan, maar in Leto moesten blijven. Maar, met een paar traantjes achter te laten, zijn we toch echt vertokken.
We zijn toen op het gemakje naar Arusha gereden en daar s’middags nog een beetje geshopt.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om op safari te gaan. We zijn naar Tarangire National Park geweest. Het was heel erg mooi en we hebben heel veel dieren gezien. Vooral heel veel olifanten, zebra’s, giraffen en wildebeesten. In Tarangire staan ook heel Baobab bomen, van die reuze
bomen, echt heel erg mooi. We hebben een stukje van de wildebeest
emigratie gezien, ze kwamen weer terug uit de Serengeti (waar ik ze vorige
keer heen zag emigreren). Erg mooi en indrukwekkend om te zien.
Na de safari zijn we door gereden naar Babati en daar aan Lake Babati in
een hotel geslapen. Het uitzicht was heel erg mooi, uitzicht over het hele
meer. Ze vertelde ons dat er nijlpaarden in woonden. Maar wij geloofden
het niet helemaal, dus werden we uitgenodigt om mee te gaan in een kano op
het meer. Het was heel bijzonder en ook heel erg mooi. Eerst konden we
nergens nijlpaarden vinden, dus wij geloofden ze al niet meer helemaal.
Maar uiteindelijk hebben we ze gevonden, ze bleken er echt te zijn! De
kanovaarders klopten op hun boten, en toen kwamen er allemaal hoofden
boven water. Een hele boel, echt mooi om te zien.
Na het varen werden we weer opgehaald door onze chauffeur, en reden we
naar Haydom.
Normaal duurd deze rit ongeveer 2,5 uur, maar wij hebben er iets langer
over gedaan.Er staan niet zoals in Nederland overall borden, dus we zijn
een paar keer verkeerd gereden. Maar na 5 uur kwamen we eindelijk aan in
Haydom, de plaats waar wij nu werken.

Voordat wij naar Arusha vertrokken om mijn ouders op te halen, waren we
met de tuin begonnen. De tuin was heel kaal en lelijk en helemaal niet
kind vriendelijk. Dus daar wilden wij graag iets aan doen. Wij hadden het
idee om de tuin helemaal in te richten. Dus wij zijn op zoek gegaan naar
mensen die ons konden helpen. Uiteindelijk gevonden, plan besproken,
goedgekeurt door de ‘baas’ en toen konden we beginnen. Binnen een paar
dagen was het rond en konden ze beginnen, wat voor afrikaanse begrippen
heel erg snel is. Ze zouden beginnen met het schilderen van de muren, en
een noorse vrijwiligster zou er later dieren op schilderen. Dit zouden ze
allemaal doen als wij weg waren.
Dus toen we terug kwamen, zag het er al super uit. De muren waren helemaal
geschilderd en er stonden al wat dieren op. Ook was er al iemand begonnen
om stenen te maken, voor in de tuin. Echt super.

Maar er moe(s)t nog steeds veel gebeuren. We hebben met z’n alle druk
geschilderd, we hebben heel veel hulp gekregen. Papa, mama, Karima, en een
paar Amerikaanse mensen en wij en nog meer mensen, met z’n allen hebben we
staan schilderen. Maar het is nu echt heel erg mooi, en iedereen die
voorbij loopt blijft even staan kijken.
We gaan de tuin helemaal aanleggen, maar helaas gaat het op het moment
niet meer zo snel. Maar we blijven ze vertellen dat het over 2 weken klaar
moet zijn, en ze beloven dat het dan klaar zal zijn. Dus daar hopen we
maar op.

In Haydom moesten Jamaica en ik gewoon werken. Papa, mama en Karima zijn
de eerste week druk geweest met schilderen en grind kruien. Karima vond
het ook heel erg leuk om mee te helpen met de kinderen, het zijn ook echte
schatjes. Nogmaals dank jullie wel voor al jullie hulp!
Er was voor een week een amerikaansse chirurg op bezoek in het ziekenhuis.
En hij had ons gevraagt of we graag bij een hersen-operatie wilden zijn.
Zo’n kans krijg je nooit meer, dus tuurlijk wilden wij. Papa en mama zijn
de eerste dag meegeweest en hebben de hele operatie bijgewoond, van een
volwassen vrouw met een hersentumor. De volgende dag waren wij aan de
beurt. Er stonden 2 kinderen op het programma, de eerste had een vreemde
bult op z’n hoofd en ze wisten niet wat het was. De tweede had een
hersentumor. Toen ze aan het eerste kind begonnen ben ik al weg gelopen,
ik kreeg het heel warm en benauwd. Ik denk niet dat ik ooit dokter ga
worden. Maar Karima en Jamaica hebben de hele operatie mee gemaakt, een
hele bijzondere ervaring.

Voordat wij vertrokken hebben wij in Nederland heel veel spullen en
knuffels gehad. Deze konden wij niet allemaal in 1 keer meenemen, het was
echt heel erg veel. Dus nu hadden mijn ouders, bijna alles wat wij niet
hadden kunnen meenemen, meegenomen. En dat was echt heel erg veel. Heel
veel knuffels, luiers, kleertjes, speelgoed enz. enz.
De luiers en de kleertjes hebben we aan de kinderen in de CCU gegeven. Ze
zagen er echt heel erg mooi uit. De knuffels hebben we met z’n allen op de
kinderafdeling van het ziekenhuis uitgedeeld. De kinderen waren er
allemaal heel erg blij mee, sommige vonden het wel een beetje eng. We
hebben nu nog zoveel knuffels, dat we zeker nog een rondje kinderafdeling
gaan doen. Nogmaals allemaal heel erg bedankt voor al jullie spullen, de
kinderen zijn er hier heel erg blij mee.

We hebben ook nog op een avond Mt Harara beklommen, om de zonsondergang te
bekijken. Het was een hele klim, de berg is niet zo heel hoog maar wel
heel stijl. Eenmaal boven op de top was ere en prachtig uitzicht, je kan
echt aan alle kanten om je heen kijken, super mooi. Toen de zon onder was
zijn we weer naar beneden gelopen, nou ja meer geschoven, het was echt
stijl. Toen we weer bij de auto waren en wilden vertrekken kwam net de
maan op. Het was volle maan, dus ook dit was weer heel erg mooi.

We zijn ook nog een dag op pad geweest, samen met Emanuel (iemand die in
het ziekenhuis werkt). We zijn eerst naar de goudmijnen geweest, waar we
een grote rondleiding hebben gehad. Het was heel indrukwekkend en
bijzonder om te zien. Jeetje die mensen werken echt heel erg hard voor een
beetje goud te verzamelen. Op de terugweg zijn we nog langs een metaalsmid
geweest, die sieraden maakt. Hij heft ons laten zien hoe hij ze maakt, en
natuurlijk wou hij er ook wel aan ons verkopen.
Daarna zijn we gaan lunchen.
Na de lunch zijn we naar een muur schilderingen wezen kijken. Het was een
mooie weg er naar toe, maar de muur schilderingen stelde niet zo heel veel
voor. Er waren wel een paar hele mooie stenen, reuze stenen, naast en die
hebben we beklommen. Het uitzicht was weer heel erg mooi. Ook hebben we
geleerd hoe afrikanen hun tanden poetsen. Met een stokje van de
tandenborstelstruik. Het was een leuke, drukke en leerzame dag.

Hier in het dorp zijn heel veel dames die manden maken van riet. In de CCU
(child care unit) stond al 1 grote mand, en wij vonden die erg mooi en
practisch dus hadden er nog 3 besteld bij een van de dames. Dit vonden ze
helemaal geweldig, ze kregen bijna nooit een opdracht om iets te maken.
Dus toen we ere en keertje langs liepen, zij ze dat ze bijna klaar waren
en dat we er de volgende dag om mochten komen. Dus wij er met z’n allen
naar toe. We moesten mee komen naar haar huis, haar huis bleek uit 2
kamers van 2,5 bij 2 meter te bestaan. En daar woonde ze samen met haar
man en 4 kinderen, best een luxe voor hier. Ze bleek voor ons gekookt te
hebben, heerlijke rijst met een sausje. Alleen hadden we er niet echt
opgerekend en al net gegeten. Na het eten kregen we nog een flesje
frisdrank, dat hoort hier echt als je gasten hebt. Zij sprak een beetje
engels en wij een beetje Swahili, samen kwamen we er wel uit, en was het
best gezellig. Trots liet ze daarna haar manden zien en wandelde met ons
mee naar huis.

Vorige week is er weer een nieuw baby’tje gebracht, een meisje Aziza. Ze werd gebracht door haar oom en tante. Ze was de avond ervoor geboren en
moeder was helaas kort daarna overleden. Nadat Aziza was geboren begon
haar moeder hevig te bloeden en zijn ze naar het ziekenhuis gegaan.
Onderweg is moeder overleden en Aziza’s tweeling broer/zus helaas ook.
Toen Aziza aankwam bij de CCU was ze nog geen 12 uur oud, nog ongewassen
en heel klein. Het is echt heel triest, maar helaas komt het hier vaker
voor.

Na 3 weken zat helaas de vakantie van mijn ouders en zusje eral weer op.
Op de laatste avond zijn we nog met een aantal mensen wat gaan drinken in
het dorp, een afscheidsborrel. Het was heel gezellig maar ook wel een
beetje vreemd, het einde van hun vakantie in Haydom was er nu echt.
Papa en mama zagen het niet helemaal zitten om met de public landcruiser
naar Arusha te gaan, wat ik helemaal begrijp. Dus hadden we een andere
chauffeur gevraagt. Hij was de avond van te voren gekomen om de volgende
ochtend op tijd te kunnen vertrekken. Dit verliep een stuk relaxter dan
met de public landcruiser. Onderweg lekker gestopt om te lunchen en wat
souvenier winkeltjes te bezoeken.
De volgende dag hebben we nog een hele dag geshopt in Arusha. Vooral heel
veel souveniers gekocht, heel veel. En s’avonds was het dan echt zover, de
vakantie zat erop. De chauffeur kwam ons weer halen en bracht ons naar het
vliegveld. Hier hebben we papa, mama en Karima uitgezwaaid, tot we ze niet
meer konden zien.
Het zijn 3 hele leuke weken geweest, het was super om hier met z’n allen
geweest te zijn, en hun vanalles te hebben kunnen laten zien.

Wij zullen nu nog ongeveer 1,5 week in Haydom zijn. De tijd gaat echt heel erg snel, veel te snel. We hebben het hier nog steeds heel erg naar onze zin, en voor ons gevoel zouden we hier nog wel langer kunnen blijven. Maar het volgende project wacht ook al weer op ons. We gaan dan naar Kisumu, Kenia. Ook hier gaan we weer in een weeshuis werken, maar dan met iets grotere kinderen. Ik ben heel erg benieuwd hoe het zal gaan. Maar ook daar zullen we het weer naar onze zin hebben.

En dan het laatste nieuws over Haydom. Gisteren avond is er weer een tweeling gekomen. 2 meiden, Pascalina en Paulina. Ze zijn afgelopen maandag geboren en moeder is helaas na de geboorte aan hevige, langdurige bloeding overleden. Het zijn 2 kleine schatjes, met allebij al duidelijk een eigen karakter.
Toevallig kwamen wij gisteren avond even langs in de CCU toen de tweeling net gebracht werd. We kregen ze gelijk in onze handen en moisten ze bewonderen. Ze hadden nog geen kleren aan, dus hebben we ze gelijk gewassen en aangekleed. Er stond maar 1 iemand ingepland voor de nachtdienst, en aangezien er nu 10 kinderen waren (waaronder 3 onder de 2 weken) was dat een beetje veel. Dus hebben wij aangeboden om een nachtdienst te doen, samen met de ingeplande caretaker.
We hebben een beetje kunnen slapen en vooral heel veel flessen gegeven en luiers verschoond. Nu ben ik wel een beetje gaar, maar vanavond ga ik maar vroeg naar bed.
Dan kunnen we morgen er weer tegenaan.

Zo nu zijn jullie weer op de hoogte van al het nieuws en de leuke vakantie samen met mijn ouders. Ik heb ook nog een paar foto’s bij het vorige verhaal gezet, daar had ik nog geen tijd voor gehad.

Heel veel groetjes en tot de volgende keer.
Groetjes Mirte