Bezoek geweest, nu nog maar even hier

Hallo allemaal,

Hoe gaat het met jullie?
Wat een pech dat jullie nog steeds in die kou zitten. En wat ben ik blij hier nog lekker met het warme weer te zijn, ik geniet er dubbel van. Voor mij en voor jullie geniet ik ook, lief van mij he?
Hier is weer vanalles gebeurd en geweest.
Er is een broeder weg, mijn ouders zijn geweest, de school is weer begonnen en nog veel meer.

Bij de congregatie waar de broeders, die hier op het weeshuis werken, vandaan komen is het de gewoonte om op 6 januari te wisselen. Iedere broeder krijgt dan een telefoontje met de mededeling of hij mag blijven op de plaats waar hij is, of uitgezonden word naar een nieuwe plek. Onze oudste broeder Leandro (72 jaar) kreeg de mededeling dat hij ergens anders verwacht werd. Een rustigere taak, een soort van pensioen.
Deze broeder was de liefste broeder voor de jongens. De jongens mochten hem opa noemen, en hij was ook echt een opa. Hij was heel lief voor de jongens en kende ze allemaal. Ook wij vonden hem echt leuk en vooral goed met de boys, jammer dat hij werd overgeplaatst, maar hij heeft het verdiend. We hebben een afscheidsfeestje voor hem gehad, en samen met alle jongens hadden we een handenboek gemaakt (alle kinderen hadden hun hand op een papier getekend en ingekleurt). De broeder vond het een super kado, en belde ons de volgende dag nog een keertje op om ons te bedanken.
Er is ook gelijk een nieuwe broeder gekomen, broeder Pieter. Hij is nog wat nieuw en afwachtend, maar hopelijk word hij ook weer heel leuk en lief met de jongens.

Paul en Willem zijn een weekje naar Zanzibar op vakantie geweest, om Paul zijn 50ste verjaardag te vieren. Ondertussen hebben wij op hun huis gepast en voor alle dieren gezorgt. Het was heerlijk om weer even een warme douche te hebben, s’avonds een filmpje te kunnen kijken en lekker te relaxen. Overdag gingen we gewoon naar de kinderen (het boys home is er precies naast) en s’avonds waren we dan in het huis van Paul en Willem. Het was een heerlijk weekje.

Veel van de jongens hier hebben/hadden een infectie op hun hoofd. De broeders en de matrons deden hier niet zo veel aan, waardoor steeds meer jongens het kregen.
Wij hebben toen een schema opgesteld, en creme gekregen van de broeder. 2x per dag komen de kinderen nu naar ons huis, en dan smeren we hun hoofd in. Je ziet bij alle jongens al heel veel verbetering, sommige van de jongens zijn er zelfs al helemaal van af.

Net als in Kisumu, hebben we besloten om alle jongens nieuwe schoolschoenen te geven.
Eerst durfde we het niet zo goed aan, aangezien we in Kisumu maar net op tijd alles binnen hadden. Maar toen zijn we hier naar de Bata shop gegaan, en ze overtuigde ons ervan dat het zeker ging lukken. Dus zijn we met groepjes van 7-8 kinderen naar de stad gelopen, het lopen was al een groot avontuur. De jongens komen bijna nooit in de stad.
Eerst zijn we naar de Bata winkel gegaan, alle jongens mochten hun schoenen zelf uitkiezen. Dit was voor sommige heel moeilijk, kiezen uit 3 paar verschillende zwarte schoenen. Na het schoenen kiezen en passen zijn we naar een restaurant geweest, waar we met ze allen hebben gelunchd. Het was een echt afrikaans restaurant, waar je met je bord langs een lopend buffet mag, met allemaal lekker afrikaans eten. De kinderen vonden het fantastich om te mogen kiezen uit zoveel verschilend eten, zoals kip en vis. Ze kennen het eten allemaal, maar krijgen het helaal bijna nooit.
Na de heerlijke lunch, met frisdrank erbij, zijn we weer naar huis gelopen. Onderweg hebben we voor alle jongens nog een stuk suikerriet gekocht, wat ze heerlijk vinden. De kinderen vonden het allemaal super, en genoten van al deze kleine dingen, die voor ons zo normaal zijn. Zoals schoenen kopen, vis eten, frisdrank drinken en gewoon wandelen door de winkelstraat.

Op 23 januari zijn we met alle jongens naar Mabira Forest geweest.
S’morgens hebben we eerst een wandeling gemaakt door het regenwoud, met een gids. De jongens vonden het heel spannend, de aapjes en alle vogels. Daarna hebben we gelunched bij een guesthouse. En s’middags hadden we een voetbal wedstrijd tegen het kid’s team van Mabira. We hadden al de hele week geoefend met de jongens, maar helaas was het team van Mabira sterker. Maar het was een hele leuke dag, de kinderen vonden het heerlijk om er even tussen uit te zijn en hebben echt genoten.

En op het eind van de dag kwam er bezoek!! Mijn papa en mama waren gekomen!!
De chauffeur had ze opgehaald op het vliegveld en toen langs Mabira gereden en daar ons weer opgepikt. Mijn ouders zijn voor 2 weken langs geweest, het was weer super.
We hebben heel wat dingen gedaan en bezocht en ook lekker veel met de jongens gespeeld. Papa en mama hadden 4 grote koffers (totaal 104 kilo), met allemaal spullen voor de jongens. Heel veel kleren, tassen, pennen, potloden, speelgoed en nog veeeeeel meer. Iedereen heel erg bedankt voor alle mooie spullen.

We hebben ook heel wat dingen bezocht in Oeganda. Zo zijn we naar een sloppenwijk geweest, Kimasa. Waar we een rondleiding hebben gehad, ze hebben voor ons gedanst en we hebben de school bezocht. De klaslokalen zijn ongeveer even groot als bij ons, maar hier zaten 142! kinderen per klas met 3 leerkrachten. Echt niet te geloven, zo dicht op elkaar zitten en toch nog iets leren.

Samen met Willem en nog gasten van hun zijn we een dagje naar de Sipi Falls geweest. Na ongeveer 3-4 uur rijden kwamen we aan bij het guesthouse, hier hebben we onze lunch al vast besteld. En toen gingen we met onze gids op pad. Het was een hele mooie wandling van ongeveer 45 minuten berg afwaarts naar de eerste waterval. Het was een hele mooie en gezellige wandeling. Terug hebben we er iets langer overgedaan aangezien het nu bergopwaarts was en ee nstuk warmer. Maar eenmaal terug stond er een heerlijke lunch op ons te wachten. Toen we weer terug naar huis reden begon de auto wat vreemde geluiden te maken, wat leek op een platte band. Maar dat was het niet, dus maar weer verder gereden. Er kwamen steeds meer vreemde geluiden bij, dus na een aantal keer gestopt te zijn, hebben we maar besloten om helemaal te stoppen en heeft Paul ons opgehaald. Jammer van de auto pech, maar het was een leuke en gezellige dag.

In het weekend zijn we naar de Murchison Falls geweest, met Paul en 2 gasten van hun, wij met z’n vieren en Ali de chauffeur. Op vrijdag ochtend zijn we vertrokken richting Masindi, maar helaas kregen we weer auto pech (met een andere auto). Ook hier hoorde we weer een gek geluid en wisten niet wat er was. Tot we een harde knal hoorde en de auto niets mee deed, de motor was helemaal kapot. Gelukkig kwamen er al snel 2 taxi’s aanrijden die ons verder hebben gebracht. De chauffeur is bij de auto gebleven, die later naar Masindi is gesleept. Ondertussen kwam er al een andere auto uit Kampala, waarmee we onze reis konden voorzetten. De zaterdag zijn we naar het park gereden, eerst zijn we naar de Falls geweest. We stonden boven bij de waterval, wouw wat een geweld. En wat een water, heel erg mooi om te zien.
Daarna zijn we naar de lodge gereden waar we even heerlijk hebben gezwommen, effe afkoelen. S’middags zijn we met een bootje de Albert Nijil opgeweest, naar de Murchison Falls. Al varend zagen we heel veel dieren, zoals olifanten, nijlpaarden, krokodillen, heel veel soorten ijsvogels en nog veel meer. Er was 1 zitplaats te weinig in de boot, dus ik mocht lekker op de kop zitten. Vanaf hier kon ik alles heel goed zien, maar helaas ook heel goed verbranden.
S’avonds hebben we heerlijk in de lodge gegeten, en daarna vroeg naar bed. Want de volgende ochtend moesten we weer vroeg opstaan, 5.00, om de eerste boot te halen naar het wildpark. Maar we hebben het gehaald. Aangekomen aan de overkant hebben we een gids gehuurd, en hebben we 3 uur door het wildpark gereden. We hebben giraffen, buffels, apen, een python, gieren, een leeuw en nog veel meer. Mijn ouders hadden de vorige keer geen leeuwen gezien, dus het was wel super dat we die nu wel hebben gezien.
Daarna zijn we weer met de boot over gegaan en richting huis gereden. Maar natuurlijk niet zonder autopech, dit keer viel het mee, alleen maar een platte band. In Masindi de band laten maken, gelunchd, en toen weer naar Jinja gereden. Het was een heerlijk, vermoeiend en mooi weekend.

Hier in Jinja begint de Nijl, vanuit het Victoria meer. We zijn met een bootje naar het echte begin van de Nijl geweest. Je ziet dat daar de stroming in het meer anders is, ze denken dat de Nijl daar begint, dat er een rivier onder stroomt. Er staat een heel groot rotsblok, wat ze het nulpunt van de Nijl noemen. Natuurlijk moesten wij dat even van dichtbij bekijken en zijn we er boven op geklommen. Heel bijzonder om te weten dat het water wat je daar ziet, 3 maanden later in Egypte is.

Op 1 februari is, na 2 maanden zomervakantie, het nieuwe schooljaar weer begonnen. We hebben alle jongens een nieuwe schooltas gegeven met wat spulletjes voor school, zoals pennen, lineal en schriftjes. Met hun nieuwe schoenen en hun nieuwe tas zijn ze het schooljaar weer helemaal goed kunnen beginnen.
De broeders zijn niet zo tevreden over de schoolresultaten van de jongens, zijn niet de beste van de klas en sommige zijn blijven zitten. Ze vertelde ons dat ze er over na dachten om ze naar boarding(internaat) te laten gaan, zodat ze meer konden studeren. Maar volgens ons is dat niet echt de oplossing.
De jongens maken hier hele lange dagen, ze moeten om 5.45 opstaan en gaan pas om 22.00 naar bed. Ook de kleintjes van 6-7 jaar. We hebben de broeders proberen uit te leggen dat slaap heel belangrijk is, ook zeker voor de schoolresultaten. Nu hebben we samen hun dagschema veranderd en moeten ze om 21.00 naar bed. Toen de broeder dit gisteren aan de kinderen vertelde, juichden ze allemaal heel hard, ze zijn zo blij. Ook moeten ze nu hun huiswerk maken voor het avondeten, dus voor 20.00. Vroeger moesten ze dit pas om 20.45 en dan sliepen er vaak al een heel aantal. We gaan dit schema nu een weekje proberen, en hopelijk werkt het, zodat de schoolresultaten snel om hoog gaan.

Papa en mama vonden het heerlijk om met de jongens te spelen, en ook de jongens vonden dit heerlijk. Ze stonden de hele dag voor de deur, te wachten op een beetje aandacht. Samen een spelletje doen, of een puzzel maken, of gewoon even kletsen de jongens vinden het geweldig.
Papa en mama hadden ook heel veel ‘nieuwe’ kleren bij voor de jongens. We hadden alle kleren op maat gesorteerd en op ons bed gelegt. De jongens mochten omstebeurt in ons ‘winkeltje’ komen en hun kleren uitzoeken. Ze moesten dan gelijk hun oude kleren inleveren, want die was vaak helemaal kapot. Ze vonden het super en liepen heel trots weer naar buiten met hun nieuwe kleren. Ze bedankten ons allemaal dat wij deze kleren voor hun haddn gekocht. Het is zo vreemd, het zijn kleren die mensen in Nederland weg doen, niet meer hoeven. Ze zijn nog zo mooi en de jongens zijn er hier zo blij mee en zo trots. Wat zit de wereld toch vreemd in elkaar, en wat mooi dat wij dit met z’n allen voor deze jongens kunnen doen. Dank jullie wel voor jullie hulp.

Elke keer als ik langs de w.c’s van de jongens liep viel het me op dat de deuren helemaal kapot waren, er zaten hele grote gaten in. Als je lekker gehurkt zat te poepen, kon iedereen naar je zitten kijken. Dit was niet echt ideaal, dus hier moest iets aan gedaan worden.
Nu was ook net de w.c put helemaal vol en moest geleegd worden. Aangezien wij er zelf niet zo’n zin in hadden om die leeg te scheppen, hebben we dit maar laten doen. Er zijn 2 mannen 3 dagen mee bezig geweest. Ondertussen hadden we de broeder, die timmerman is, geld gegeven voor nieuwe w.c. deuren. Hij heeft 7 nieuwe deuren gemaakt, geschilderd en opgehangen. De w.c’s kunnen nu weer gewoon gebruikt worden, dat poept een stuk lekkerder lijkt me.

Op de laatste avond dat mijn ouders er waren, hadden de jongens een afscheidsfeestje georganiseerd. Ze hebben een uur staan zingen en dansen, echt heel erg leuk. En daarna hebben we lekker met z’n allen gegeten. Op het eind hebben 3 grote jongens samen gespeecht, de eerste in het engels de tweede in het Luganda en de derde in het Lusoga. Ook de broeders hebben nog even gespeecht, en mijn ouders ook. Het was een zeer geslaagd afscheidsfeestje, waarin zeer duidelijk was dat iedereen er van had genoten.
Afgelopen vrijdag hebben we ze naar het vliegveld gebracht, en zijn wij weer terug gereden naar Jinja.

En dan begint voor ons het aftellen nu echt. Vandaag over een week vertrekken we vanuit Jinja, dan zit het er hier helaas weer op. Zoals elke keer weer zal het vreemd zijn om weg te gaan, en heb ik het gevoel hier nog niet klaar te zijn. (Gisteren kwam de grootste jongen (15 jaar) bij ons binnen en vroeg om papier en een pen. Hij ging bij ons aan tafel zitten en begon een heel verhaal te schrijven. Het bleek zijn levensverhaal te zijn, hoe hij hier terecht was gekomen. Toen hij klaar was liep hij gelijk weg. Wij hebben het toen gelezen en kregen bijna tranen in onze ogen. Later kwam hij terug en ging weer verder schrijven. Je zag dat hij er heel graag over wou praten, maar er bij niemand mee terecht kan. Zo’n grote vent zou je zo graag helpen, dan maakt het het wel weer extra moeilijk om volgende week te gaan. Hij zei zo mooi; Ja, je ziet mij wel als een grote lieve jongen, maar ik heb al heel wat meegemaakt in mijn leven.)
Het is zo mooi om te zien dat ze ons zo vertrouwen, de moeilijkste jongens komen naar ons om een beetje liefde. Maar ook zo moeilijk om te zien dat ze dat vertrouwen niet bij iemand anders kunnen vinden. Alleen maar bij vrijwillgers die elke keer weer weggaan.
Het leven in een weeshuis lijkt voor sommige hier zo ideaal, je hebt eten, onderdak, kleren je gaat naar school. Maar volgens mij is een beetje liefde en vertouwen veel belangrijker. Ik ben heel blij dit elke keer weer aan de kinderen te kunnen geven, maar o zo moeilijk om ze dan elke keer weer achter te laten.

Na nog een weekje hier gaan we nog 3 weken reizen. We gaan alle projecten waar we gewerkt hebben weer langs, kijken hoe het met onze schatten gaat.
En dan zijn we vandaag over precies 4 weken weer thuis. Ik heb nog geen idee wat ik dan ga doen, maar dat zie ik wel.

Dit was het weer, mijn laatste bericht uit Oeganda waarschijnlijk. Nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte van alles wat hier gebeurt.

Heel veel groetjes aan iedereen,
Mirte