Nu gaat het wel heel erg snel!

Hallo allemaal,

Wat is het heerlijk om op al onze bekande plekken weer terug te komen en al 'onze' kindjes overal weer te zien.

Het afscheid in Kisumu was toch wel weer vreemd. Nu is het zeker dat we deze kindjes niet meer zullen gaan zien en dan is het afscheid vreemd.
We hebben op onze laatste dag nog heel wat boodschappen gedaan voor de kinderen op de markt. Een zak met mais, bonen en green grams (soort linzen). Zodat ze voorlopig weer vooruit kunnen.
In Kisumu hadden we ook echt een ‘leven’ buiten het weeshuis waar we heel wat mensen hebben ontmoet. Het was ook erg leuk om deze mensen allemaal weer even te zien.

Onze planning was om met de nachttrein van Kisumu naar Nairobi te reizen, net zoals we gekomen waren. Maar toen we wilden gaan boeken, bleek hij toevallig die week niet te gaan. Dus pech. Toen hebben we dan toch maar de bus genomen. En dat viel uiteindelijk ook wel weer mee, het was ongeveer 6-7 uur reizen.
En toen waren we weer in Arusha, Tanzania. Heerlijk om weer terug te zijn. We hebben toen bij onze Tanzaniaanse papa en mama geslapen, Micheal en Triza. Zij zijn de oprichters van het eerste weeshuis waar we gewerkt hebben. Als we daar komen worden we altijd heerlijk verwend met veel lekker eten. Toen er bezoek kwam, stelde Triza ons voor als hun dochters. Echt heerlijk om daar weer even te zijn.

En toen weer naar Haydom, het tweede project waar we gewerkt hebben. Dit was het weeshuis met de hele kleine baby’tjes, waarvan de moeder is overleden in het ziekenhuis.
We hadden de mogelijkheid gekregen om er naar toe te vliegen. En dan is het niet moeilijk kiezen tussen 6 uur in een overvolle auto met kotsende mensen of 45 minuutjes in een vliegtuigje. Het was een hele belevenis, het was een heel klein vliegtuigje voor 9 + 2 personen. Echt heel gaaf, je vliegt heel laag zodat je alles kon zien.

Ook hier was het weer heelijk om terug te komen, de mensen zijn zo blij en hartelijk.
En de tuin die wij hadden aangelegt, nou echt prachtig groen en heel mooi. We zijn echt superblij met het resultaat. We hebben nog een paar dingen even bijgeverft, maar nu is het helemaal super. En hopelijk voor heel lang.
En de kinderen waren zo gegroeid. Toen wij er waren was er een tweeling, 2 meiden, van nog geen 2 kilo die steeds meer afvielen en achteruit gingen. Wij hebben daar toen een eet schema voor opgesteld, en hoopte echt dat het snel beter zou gaan. Nou die 2 meiden, Paulina en Pascalina, waren nou echt super groot. 2 Stevige meiden, die omrollen, bijna kruipen en heel veel eten. Dit was echt heel mooi om te zien, ik herkende ze bijna niet meer, zo veranderd.
En ook alle andere kinderen zagen er zo goed uit. Er waren er een heel aantal naar huis, dat is een erg goed teken. Maar helaas waren er wel weer een heleboel nieuwe kinderen bij, 13 kinderen totaal nou. Dat is eigenlijk wat te veel, het personeel kan het dan moeilijk aan, maar ze hebben geen keus.
Iedereen op het terrein kende ons nog en bedankte ons voor het goede werk dat wij hadden gedaan voor de CCU (child care unit). Dan smelt je hart echt wel, maar wij hebben alleen maar een beetje geholpen. En toch voelt het ook wel een beetje als ons werk. Een heerlijke plek om te zijn. En ook weer heel vreemd om afscheid te nemen, de kinderen kennen je niet echt. Maar met sommige van het personeel heb je wel een hele goede band op gebouwd, wat ga ik iedereen toch missen.

Helaas zat het er hier na een paar dagen ook weer op, en weer hadden we het geluk om te kunnen vliegen. En nu was het vliegtuigje nog kleiner, maar 4 + 2 persoons. We vlogen nog iets lager en langzamer waardoor we er nu een uur over deden.
Terug in Arusha hebben we weer een nacht bij Micheal en Triza geslapen. Nog heel wat souveniers gekocht en wat boodschappen voor de meiden die al in Leto zijn.
Zaterdag avond kwam er nog een nederlandse meid aan, die vrijwilligerswerk gaat doen in Leto. Samen met haar hebben we in Arusha in een hotel geslapen en de volgende ochtend boodachappen voor haar gedaan. En dan in de bus, eerst 1,5 uur naar Moshi. En daar stond gelukkig de volgende bus al helemaal klaar, dus daar konden we zo instappen. Toen nog 2 uurtjes en toen waren we in Leto, het eerste project waar we hebben gewerkt. Het voelde gelijk weer als thuis komen, wat een heerlijk plekje is het toch. En het was zo leuk, de kinderen kende ons nog echt bij naam. Ze riepen gelijk bibi Mirte, bibi Jamaica, m’n hart smelte gelijk weer, wat een schatjes. En ook alle zusters waren zo blij om ons weer te zien, en de werkers. Het is echt weer heerlijk om hier weer even te zijn.

En ook hier zijn de kinderen heel erg gegroeid, de baby’s van toen, lopen nu allemaal. Het zijn heerlijke boevenkoppen geworden, heerlijke kindjes. Wij draaien nu niet echt mee met het dagprogramma, maar doen gewoon lekker onze eigen dingen. Helpen af en toe mee en knuffelen lekker met de kinderen. We nemen af en toe een kindje mee naar huis en genieten vooral heel erg van alles en iedereen.

Helaas komt ons einde nu wel echt heel erg snel in zicht, nog maar 3 nachtjes slapen in Afrika (en 1 in het vliegtuig). En als ik dan hoor dat het weer gaat sneeuwen, dan wil ik echt niet meer komen.
Ik probeer het zolang mogelijk te verzwijgen, iedereen die er over begint, krijgt een boze blik toegeworpen. Ik wil eigenlijk nog helemaal niet!!
Maar ik kom wel hoor, ik ben ook wel weer benieuwd naar Nederland. Naar de lekkere kou, al die regen, wind en nog meer dingen waar je als nederlander zo van kan genieten.

Morgen reizen we per bus naar Nairobi, waar we dan nog 2 nachten zullen zijn. En dan vliegen we zondag avond vanuit Nairobi naar Brussel, waar we dan maandag ochtend zullen landen om 11.05.

Tutaonana baadaye,

Groetjes Mirte

p.s. ik ben in Tanzania mijn sim-kaartje van mijn nederlands nummer verloren, dus ik heb nu een nieuw nederlands nummer: 06-57378432