Begonnen aan onze herrineringtour, nu in Kisumu

Hallo allemaal,

Het einde is nu echt in zicht.
We hebben afscheid genomen in Jinja, Oeganda. En zijn nu aan onze ‘herrineringstour’ begonnen, nog 1 keer langs alle projecten waar we gewerkt hebben.

Afgelopen zaterdag zijn we overdag eerst nog met een aantal jongens, die van ons nog geen nieuwe schoenen hadden gehad, naar de stad geweest. Deze jongens waren in de vakanite allemaal naar ‘huis’ geweest, een aantal van de jongens heft nog een opa, oma of oom en tante waar ze in de vakantie naar toe kunnen gaan. Ook is er nog een nieuw kindje gekomen, Jimmy (hij is 8 jaar, moeder blind 22 jaar en zwanger van nummer 4, vader altijd dronken en mishandeld moeder als hij er al is). We hebben hem ook gelijk meegenomen voor nieuwe school schoenen.
Eerst zijn we langs de schoenenwinkel geweest, waar iedereen een paar schoenen mocht uitzoeken. En daarna weer lekker gaan lunchen, de jongens hebben allemaal heel erg genoten.
Nu hebben alle jongens nieuwe schoenen en sokken en kunnen ze helemaal mooi naar school.

Zaterdag avond hebben we een afscheidsfeestje gehad met alle jongens en broeders samen.
We hebben eerst samen gegeten, er was weer een heleboel lekker eten. Daarna hebben 3 jongens voor ons gespeecht, de eerste in het engels, de tweede vertaalde dit in het Luganda en de derde in het Lusoga. Het was heerlijk om al deze lieve woordjes van deze grote jongens te horen. De jongens waren al even bezig, toen de broeder (die zelf heel lang en saai speecht) zei dat het niet de hele nacht moest gaan duren. En toen was het antwoord van een van die jongens; maar dit zijn onze mama’s, dus die willen wij graag heel goed bedanken. En stil was de broeder, en wij ook van ontroering.
Hierna hebben de broeders ook nog allebij gespeecht en hebben we allebij een diploma gekregen voor ons geode werk in St. Mugagga boys home.
En natuurlijk hebben wij ook nog even gespeecht, om iedereen te bedanken voor de super tijd die we daar hebben gehad. Als de jongens een wondje hadden kwamen ze altijd naar ons toe, dus nu hadden wij een EHBO tas gemaakt, zodat de jongens nu naar de broeders toe kunnen gaan met hun wondjes. Ook hebben we alle kinderen een extra paar schoolsokken gegeven en schoenpoets, zodat zee r altijd mooi uit zien. De juffrouw had al verteld dat ‘onze’ jongens de mooiste waren op school, dus dat moet natuurlijk zo blijven.

En toen was het echt z over, alle spullen ingepakt in onze koffers. We zijn heel veel spullen kwijtgeraakt, maar nog steeds zijn allebij onze koffers helemaal vol, maar nu met mooie afrikaanse dingen.
Maandag ochtend waren we extra vroeg opgestaan, zodat we de jongens nog konden uitzwaaien voordat ze naar school gingen. Toen ze jongens om 7.15 naar school gingen, wilden ze eigenlijk helemaal geen dag zeggen. We hadden al gemerkt dat ze heel goed door hadden dat wij gingen, ze waren heel aanhankelijk. En ik denk dat dag zeggen, net iets te moeilijk voor ze was. Dus hebben wij maar gewoon dag geroepen en gezwaaid. Daar gingen onze jongens, zij naar school, en wij weg. Het voelde weer heel vreemd, om weer een paar kinderen dag te zeggen, die ons zo hard nodig hebben. Maar ja, over 3 weken komen daar weer nieuwe vrijwilligsters die hopelijk de kinderen weer net zo veel liefde en aandacht zullen geven.

En toen zijn we aan onze herrineringstour begonnen.
We zijn met de bus van Jinja naar Kisumu, Kenia gegaan. Daar zijn we nu.
We verblijven hier in een hotel, aangezien het huis waar we hebben gezeten niet meer van de zuster is. We zijn de eerste middag gelijk naar de kinderen gegaan. Toen z eons aanzagen komen lopen, riepen ze gelijk onze namen. Het is super dat ze ons nog zo goed kennen. Het was ook wel vreemd om weer terug te zijn, er is een heleboel veranderd, ten goede en ten kwade. Maar ja, dat is altijd als je ergens terug komt. Maar het belangrijkste, de kinderen zijn er nog steeds. Er zijn een heel aantal kinderen naar huis, dus dat is ook een goed teken. En ze zijn ook bezig om nog meer kinderen naar huis te laten gaan, ze zijn familie aan het opsporen. Hun idee is om dit jaar 36 kinderen naar huis te laten gaan, dit zou super zijn.
Gisteren zijn we met 2 kindjes, onze favorietjes, naar de stad geweest. Hier even boodschappen gedaan en toen lekker een ijsje gegeten. Het was voor de kinderen al een groot feest om daar even weg te zijn, met 70 kinderen op 1 compound is eigenlijk te veel. Maar onze Valerie en Alvin hebben heerlijk genoten van hun uitstapje.
Vandaag gaan we nog onze laatste dingen hier doen in de stad. Nog wat boodschappen doen voor het weeshuis. Want dankzij jullie krijgen we nog steeds geld, en kunnen we ze bij elk project weer een beetje helpen. Dus hier gaan we nog wat eten kopen op de markt, dit hebben ze hard nodig.

En dan gaan we morgen met de bus naar Nairobi, 8 uur heerlijk hobbelen en misselijk worden. Ik heb er al zin in. Dan slapen we 1 nachtje in Nairobi en pakken dan de bus naar Arusha, Tanzania. Waar we dan nog 2 weken zullen zijn, om onze projecten daar te bezoeken.

En dan is over 2,5 week onze reis echt voorbij. Voor mij zou het nog veel langer mogen duren, ik heb het hier heel erg naar mijn zin. Maar het lijkt me ook wel weer heel erg leuk om jullie allemaal weer even te zien.
Dus tot over een paar weekjes.

Groetjes Mirte