Ik ben in Haydom

Hallo allemaal,

Hoe gaat het met jullie?
Ik hoorde dat het heel mooi weer in Nederland geweest. Wat een geluk voor jullie, lekker zomers weer.
Maar hier hebben wij ook niet te klagen. Het is hier dan wel winter maar nog steeds een lekker temperatuurtje. S'morgens en s'avonds is het wel redelijk fris, rond de 15-17 graden maar overdag is het meestal lekker warm, rond de 25-30 graden.

Ondertussen ben ik al weer bijna 3 weken in Haydom, ons volgende project waar we voor 2 maanden gaan werken.
Maar eerst nog maar even een paar dingen over Leto, het vorige project
want daar hebben we ook nog een heleboel dingen meegemaakt.

Op 11 juni is de aartsbisschop uit Rome langs geweest op het centrum.
Er ging een heleboel georganiseer aan vooraf. Alles moest er pico bello uitzien, de tuinen werden onkruid vrij gemaakt en gemaaid, de huizen werden opnieuw geschilderd, de oprit werd opnieuw aangelegt en nog vanalles. Ook is er een meneer uit Dar es salaam gekomen om een Mariabeeld te maken, deze kon dan gezegent worden door de aartsbisschop.
En 11 juni kwam hij dan eindelijk, de kinderen kregen de mooiste kleren
aan en allemaal een vlaggetje in de hand. De grootste kinderen hadden een dansje ingestudeerd die ze gingen dansen. Toen hij eindelijk kwam, een half uur te laat, was iedereen helemaal opgelaten. Alle zusters gingen hem begroeten en kuste zijn hand. De zuster had gevraagt of Jamaica en ik foto's wilden maken van deze dag. Dus wij moesten overal mee naar toe lopen en hun volgen. Zo zaten we op het eind ook samen met hem cake en frisdrank te eten en te drinken, en toen vroeg hij waar we vandaan kwamen. Toen bleek hij opeens nederlands te spreken, en nog 6 andere talen. Dit was wel even vreemd, maar ook wel bijzonder en gezellig. Het was een gezellig bezoek, met vooral heeeel veel voorbereidingen.

Samen met Anna en Winny zijn we op een zaterdag naar de masaai-markt
gelopen. Anna en Winny zijn 2 jonge meiden die op het centrum werken, en waar we veel mee omgegaan zijn. Het was een hele leuke, mooie en gezellige wandeling. Op de markt hebben we nog wat gedronken en toen weer terug gelopen naar huis. Onderweg zijn we nog even langs de neefjes en nichtjes van Anna geweest en daar kregen we een paar mandarijnen. Ook nog over het land van de oma van Winny gelopen en een paar mais kolven geplukt, deze heeft Anna later voor ons bereid, smullen.

Als (bijna) echte afrikaan hoor je natuurlijk je haren in te vlechten.
Dus kwam er een mevrouw langs op het centrum om ons haar in te vlechten.
Er hadden al heel wat mensen geprobeerd het te doen, maar ze konden het
niet. Ons haar is helemaal anders dan hun haar, veel gladder. Maar deze
mevrouw had het al heel vaak gedaan en wist hoe het moest. En na een dik uur stil te hebben gezeten zagen we er heel mooi uit. Als echte
afrikaantjes.

De laatste dagen op het centrum hebben we het nog heel erg druk gehad. Een van de werkers ging trouwen, en natuurlijk mochten wij daar bij zijn (als we een kadootje mee brachten). Het was heel bijzonder om een afrikaanse bruiloft mee te maken. s'morgens vroeg zijn we al naar hun huis geweest om te versieren, dit hadden ze ons gevraagt. Daarna naar de kerk, waar wij foto's hebben gemaakt. Ze hadden ons gevraagt om foto's te maken van de hele dag. Na de kerkdienst zijn we naar hun huis gereden waar al heel veel mensen waren. Als speciale gasten kregen wij een echte stoel en mochten in de schaduw zitten. Dit was wel fijn want het was best warm. Er werd heel wat gezongen en gedanst. En vooral ook veel gedronken, frisdrank en heel veel zelf gebrouwen bananenbier.
Toen ze een traditionele chakka dans gingen doen, riepen ze ons erbij. Wij moesten natuurlijk foto’s maken, en ook even mee dansen. Dat vonden ze wel heel special, mzungu’s (blanken) die meededen met hun traditionele dans. En natuurlijk was er ook heel veel eten, smullen maar. Tegen dat het donker werd ging iedereen naar huis en was het feest voorbij.

Op onze laatste dag in Leto warden wij gevraagt of we nog even bij Beatrice op bezoek wilden gaan. Dat is een meisje van 7 jaar die vroeger op het centrum woonde en nu naar school gaat in Kenia. Zij zit hier op internaat en 1 keer per maand is het bezoek dag, precies die dag. Er waren geen zusters die konden gaan, dus was de vraag of wij konden gaan. Dus ja, wij zijn maar gegaan. We hebben allebij een baby meegenomen en toen samen met de chauffeur naar Kenia gegaan. Hier een kort bezoek gedaan, samen wat gedronken en gegeten. We wilden ze ook een mandarijntje en snoepjes geven maar dat mocht niet van de bewaker, die waren slecht. Dus maar weer terug in de tas gestopt. Maar toen we vertrokken kwam ze snel nog even naar ons toe, of ze die snoepjes en mandarijntjes nog mocht hebben. Dus die hebben we nog maar snel even gegeven, ze stopte ze gelijk in haar zak en liep weg. En wij reden weer terug naar het centrum.

En toen begon het echte afscheidnemen. We hadden voor de grootste kinderen een afscheidskadootje gemaakt. Een tandenborstel met een zakje er aan met een paar snoepjes erin. We zijn toen naar de kinderen gegaan en hebben hun uitgelegt dat wij weg gingen. We vonden het heel belangrijk dat ze het wisten, we zijn daar toch 4 maanden geweest en een echte band met de kinderen opgebouwd. We hadden er een zuster bijgevraagt om alles te vertalen zodat de kinderen het echt snapte. Zoals kinderen zijn, vonden ze vooral de kadootjes heel erg leuk. Een van de kinderen heeft ook nog even een bedank woordje gezegt. Hij bedankte ons voor het kadootje, alle goede zorgen en we mogen zeker nog een keer terug komen. Het was echt heel life hoe hij dat allemaal zei.

S’avonds zijn we bij de zusters gaan eten, een afscheidsmaaltijd. Ze hadden tilapia (vis) gevangen in onze eigen fishpound. Deze hadden ze in ze geheel gefrituurd. Het was best vreemd om een hele vis te eten, met kop en staart er nog aan. Maar eigenlijk best wel lekker. Ook hadden ze lekker chapati’s gemaakt, ons favoriete gerecht. Het was een gezellige maar ook wel vreemde avond. Op het eind heeft zuster Catharina nog een korte speech gehouden om ons te bedanken. Ook hebben we allebij een kitenge gehad, dit is een grote lap stof waar je kleren van kan laten maken of als omslagdoek kan gebruiken.
Ook wij hebben hun nog even bedankt en hun allen een kadootje gegeven. We hadden van alle zusters een foto gemaakt en deze laten afdrukken. Ze vonden het heel erg leuk om een foto van zich zelf te krijgen, en lieten hem trots aan iedereen zien.

Tussen alle drukte door hebben we ook nog onze tassen ingepakt. Met heel veel moeite paste alles er weer in. Het is heel vreemd, we hebben daar heel veel spullen en speelgoed achtergelaten. En toch moesten we moeite doen om alles er weer in te krijgen, maar het is gelukt.
Zondag ochtend nog een laatste rondje over het centrum en iedereen nog even dag gezegt. En toen was het dan toch echt zover, we gingen weg. Toen we echt gingen wilden we zuster Catharina nog even dag zeggen. Ze zei steeds dat ze er aan kwam om ons uit te zwaaien, maar dan ging ze snel weer naar binnen. Ze wilde gewoon geen dag zeggen, ze vond het te moeilijk. Uiteindelijk is ze toch gekomen en hebben we dag kunnen zeggen en nog lang na gezwaait.

We hebben toen 1 nacht in Moshi geslapen en zijn toen doorgereist naar Arusha. Hier moesten we een taxi nemen naar het kantoor van Michael, waar we weer een paar nachten mochten komen logeren. Er was ons verteld dat een taxi max. Tsh 2000 zou kosten. Natuurlijk vertelde de mensen ons bij de taxi dat het Tsh 10.000 koste, want waar wij naar toe moesten was wel heel erg ver weg. Ja dag, daar geloofde wij echt niets van. Dus wij nee Tsh 2000 en anders niet. Zij al afdingen naar Tsh 5000, maar wij wilden Tsh 2000 en anders niet. Een andere taxi riep toen, kom maar naar mij ik rij voor Tsh 2000. Dus wij pakken onze tas weer vast, en spontaan bied die andere taxi ook Tsh 2000. Wat een spelletje is het toch, je kan het maar proberen bij die mzungu’s.
We hebben weer 2 heerlijke nachten gehad bij Michael thuis, heerlijk verwent.

Op woensdag 1 Juli was het dan zo ver, we gingen naar Haydom.
De dag ervoor hadden we een ticket gekocht om met de landcruiser te gaan. Dit zijn auto’s die rechtstreeks naar Haydom gaan en iets confortabeler zijn dan de bus. Er was ons verteld dat hij om 8.00 zou vertrekken dus dat we er ongeveer 10 minuten van de voren moesten zijn. Wij als echte nederlanders goed op tijd, vertrok hij pas om 10.00!!
Deze rit was een hele ervaring, je boekt van te voren een stoel dus je gaat er van uit dat je een echt plek hebt. Die hadden we ook, maar dan wel met z’n 4en op een 3 persoonsbank, lekker dicht op elkaar. Na 6 uur hobbelen en flink misselijk kwamen we dan eindelijk aan in Haydom.
Er kwamen gelijk een aantal mensen ons helpen met onze spullen. Een mevrouw pakte gelijk mijn tas, zeker 20 kilo, en zette die zo op haar hoofd en liep naar het ziekenhuis.
We slapen hier in een huis met meerdere studentes en vrijwilligers. Iedereen heeft z’n eigen slaapkamer en samen hebben we een woonkamer en badkamer. Voor elke maaltijd gaan we naar een ander huis waar voor ons en alle andere gasten word gekookt. Het eten is heerlijk, soms afrikaans soms heel europees.

Het werk met de kindjes is heel erg leuk, wel helemaal anders.
Er zijn hier momenteel 7 kinderen in de leeftijd van 1 maand (toen we aankwamen was ze 1,5 week) tot bijna 10 maanden. Dit zijn kinderen waarvan de moeder overlijd bij de geboorte, soms hier in het ziekenhuis en soms thuis. Deze kinderen worden hier dan opgevangen in het CCU (Child Care Unit) en als ze tussen de 9 en de 12 maanden zijn gaan ze weer naar huis, naar vader of familie die voor ze kan zorgen. Tot op heden is dit altijd gelukt.

Het werken in het CCU is heel erg leuk en gezellig. We draaien hier gewoon mee in het rooster en alle collega’s zijn heel lieg en gezellig. Ze spreken heel weinig engels, maar meestal verstaan we elkaaar wel. Het is meestal wel heel grappig, maar samen komen we er wel uit.
Wij zijn de eerste vrijwilligers bij het CCU, dus ze vinden het heel speciaal. Meestal komen alle vrijwilligers voor het ziekenhuis en nu eindelijk ook voor hun. Als we een vrije dag hebben vragen ze altijd of we dan toch wel even hallo komen zeggen. Ze vinden het echt heel erg leuk en wij ook.

Omdat er hier heel wat blanke mensen wonen/werken heerst er een speciale sfeer, heel gezellig. In de weekend worden er soms activiteiten georganiseerd. Zo zijn we al een berg op geklommen om de zonsondergang te bekijken. Het was een hele klim, maar zeker de moeite waard.

Over een paar dagen komen papa, mama en Karima al op bezoek. Echt heel leuk, zaterdag is het al zover. Ik heb er al heel veel zin in. Zaterdag reizen wij naar Arusha om ze s’avond op te halen op de luchthaven. Dan gaan we een hele week op pad, ook nog een paar dagen naar Leto het vorige project. Nog een dagje safari en dan naar Haydom. Hier zullen zij nog 2 weken zijn en genieten van het mooie land en de gastvrijheid van Tanzania.

Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte, van waar ik ben en wat ik allemaal doe. Ik vind het altijd hel erg leuk om reacties van jullie te krijgen.
Foto’s gaan nu helaas nog niet lukken, het internet is heel langzaam. Maar ik ga het zo snel mogelijk proberen.

Heel veel groetjes uit het nog steeds mooie Tanzania,

Groetjes Mirte