6 maanden in Afrika en nu in Kisumu

Hallo allemaal,

Habari zeno?
Hoe gaat het met jullie?
Met mij gaat het nog steeds heel erg goed, ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin.
Vorige week maandag was ik precies 6 maanden in Afrika, alweer halverwege mijn mooie en bijzondere reis. De tijd gaat echt heel erg snel, veel te snel.

Vorige week hebben we afscheid genomen in Haydom, na 2 leuke maanden zat het er daar helaas al weer op. Ook daar heb ik het weer heel erg naar mijn zin gehad, wat het afscheid weer niet makkelijk maakte.

In de laatste weken zijn we nog heel druk geweest met alles af te krijgen wat wij georganiseerd hadden. Zo hadden wij een klerenkast en een tafel besteld bij een lokale timmerman. Maar als je hier iets gedaan wilt krijgen moet je er achteraan zitten, dus elke dag er langs om te kijken of ze wel werken. Het heeft ons heel wat stress opgeleverd (en bij de timmerman ook) maar in onze laatste week waren ze dan eindelijk klaar. We zijn met een grote vrachtwagen en 7 mannen de kast en de tafel wezen ophalen. Het was een hele klus maar zeker de moeite waard. De kast en de tafel zijn heel erg mooi en er is nu eindelijk een plek om de kleren van de kinderen op te bergen (deze lagen eerst allemaal in de lege bedjes).
Ook de tuin heeft ons heel wat werk gekost. Niet zo zeer door er in te werken maar meer om achter de werkmannen aan te zitten. Dit voelde soms wel heel vreemd, wij zijn het niet zo gewoon om achter iemand aan te zitten. Maar als je dat hier niet doet, gebeurt er ook niets. Dus elke ochtend gingen wij naar de garage om te vragen wat ze vandaag gingen doen in onze tuin. En dan s’middags er weer langs om te vragen wanneer ze gingen komen. De laatste week hebben ze er hard in gewerkt, ze hadden ons belooft om hem af te krijgen voordat wij vertrokken. Maar helaas is dat niet gelukt. Hij was wel bijna klaar en het zag er al mooi uit, maar het gras en de planten moesten nog gepland worden. Als het goed is is hij nu klaar, en dan krijgen we foto’s toe gestuurd van het resultaat.
Hopelijk gaan de kinderen er veel plezier aan beleven. Er staan nu schommels, er is een zandbak en veel ruimte om te spelen.
Nogmaals dank aan al onze sponsors, dankzij jullie hebben wij dit allemaal voor deze kinderen kunnen doen. Dank jullie wel.

We hadden voor alle caretakers (verzorgers) een afscheidskadootje gemaakt, om ze te bedanken voor de samenwerking. We hadden een klein schaaltje gekocht (bij de plaatselijke manden dames) en daarin een mooi doekje gelegt en een zakje stroopwafels en een paar snoepjes. Ook hadden we voor iedereen een kaart gemaakt, met dank je wel en tot ziens. We hebben dit op de voorlaatste dag aan hun gegeven. Ze vonden het allemaal heel erg leuk en sommige waren zelfs in tranen. Ze gingen ons zeker missen en vonden het zo lief dat we dit aan hun gaven.
Op de laatste dag hadden ze voor ons een soort afscheidsmaaltijd gemaakt. We hebben met z’n allen gegeten en ook het hoofd kwam mee eten. Het hoofd heeft toen een speech gehouden om ons te bedanken. Ze hebben weer heel veel lieve en mooie woorden over ons gezegt. Hoe blij ze met ons waren en dat we zulke leuke meiden zijn, ik voelde me helemaal gevleid. We kregen ook nog mooie kadootjes, een kitenge en een kanga (van die grote lappen stof) en een boekje met van alle kinderen een voet afdruk. Echt heel erg lief en mooi dat ze dat voor ons hadden gemaakt. Het was heel vreemd om afscheid te nemen, het voelde de hele week nog niet als de laatste week. We hadden onze spullen nog niet gepakt en we hadden het nog zo druk dat we eigenlijk nog niet weg konden gaan.
In de laatste 3 weken waren er ook een aantal nieuwe kindjes bijgekomen. De tweeling waar ik de vorige keer over vertelde. Zij waren heel klein en hadden veel extra aandacht nodig. Ze aten niet goed en verloren gewicht, ze wogen toen 1,9 en 2 kilo echt kleine meisjes. Wij hebben een voedingsschema opgezet en gelukkig kwamen ze toen beetje bij beetje weer aan. Het probleem was ook dat er geen poedermelk was, deze was op en heel duur om te kopen. Hierdoor moesten ze koemelk drinken wat voor die kleine prutsje niet het beste is. Maar het gaat nu een stuk beter met ze, maar ze moeten wel extra in de gaten gehouden worden. In onze laatste week werd er nog een kindje gebracht, een jongetje. Toen hadden we dus heel veel kleine babies, 4 kindjes van jonger dan 3 weken, totaal 11 kinderen. Dit maakte het ook niet makkelijker om weg te gaan, zoveel kleintjes die je liefde en aandacht nodig hebben. Maar helaas het was echt tijd om te gaan.
We zijn op onze laatste avond met alle andere studenten en vrijwilligers nog wat gaan drinken in een lokale bar. Dit hadden we ook gedaan toen mijn ouders weg gingen, dus nu moest dat natuurlijk weer. Een aantal van onze huisgenoten hadden voor ons een Haydommonopoly gemaakt. Een monopoly spel over de plaats Haydom, echt een super gaaf kado.

De volgende ochtend hebben we om 6.00 de public landcruiser naar Arusha genomen. Na een paar uur hobbelen kwamen we in Arusha aan en hebben we daar een hotel gezocht. We hebben hier nog een paar mensen bezocht die we daar kennen en ook nog wat geshopt. Zondag ochtend hebben we de shuttle-bus naar Nairobi genomen. Toen zat ons avontuur in Tanzania er op en gingen we een nieuw avontuur te gemoet in Kenia. Eind van de middag kwamen we aan in ons guesthouse. Dit was het zelfde guesthouse waar we onze allereerste nacht in Afrika hadden geslapen, en nu was het precies een half jaar later. Het voelde wel bijzonder om daar weer terug te zijn, op de helft van onze reis.
We hebben die middag nog lekker even in het zwembad gezwommen en gerelaxd. S’avond chic gegeten, het was mijn vaders verjaardag, dus dat hebben wij zo ook een beetje gevierd. De volgende dag hebben we nog een beetje gewinkeld en voor s’avonds hadden we de nachttrein naar Kisumu geboekt. Maar onderweg naar het station kwamen we in de file te staan. Het was echt heel erg nipt, maar we hebben over het trein station gerend. Maar we hebben het gehaald, we waren net ingestapt toen de trein al vertrok. We hadden een eerste klas coupe geboekt, met avondeten en ontbijd. Een eerste klas coupe in Afrika is net iets anders dan in Nederland. We hadden een kamer van 1,5 bij 2 meter, met 2 bedden en er paste nog net een wastafel en kastje in. Maar het was een heel erg leuk en gezellig avontuur. We zijn s’avonds om 18.30 vertrokken en s’morgens om 9.00 waren we in Kisumu.

Toen we aankwamen in Kisumu, onze volgende plaats waar we 3 maanden gaan werken, stond zuster Philomena op ons te wachten. We zijn toen met de taxi naar het huis gegaan waar wij nu wonen. Het is een mooi, groot huis in een leuke wijk. We hebben het huis helemaal voor ons alleen met een grote woonkamer, keuken, 3 slaapkamers en een wc en douche. Meestal hebben we stroom en ook meestal (koud) stromend water. Maar omdat het nu best droog is, is er niet altijd water. Dus als er water is moeten we grote tonnen vullen voor als er een keer geen water is. Het was in het begin wel heel erg wennen, maar ondertussen zijn we er al aan gewoon.
De volgende ochtend zijn we naar de kinderen geweest. Het weeshuis is heel dicht bij, ongeveer 3 minuten lopen. In het St. Claire weeshuis wonen momenteel 67 kinderen tussen de 1 en de 14 jaar. Het is helemaal anders dan de andere 2 weeshuizen waar we gewerkt hebben, veel meer grotere kinderen.
Op de compound is ook een Montessori nursery school (kleuterschool) aanwezig, hier gaan de meeste kinderen van het weeshuis naar toe en ook komen er een aantal kinderen van buiten het weeshuis hier naar school. In deze school zijn 3 klassen en in elke klas ongeveer 24 kinderen, dat is een hele luxe voor hier meestal zijn er veel meer kinderen in een klas. Normaal zijn de kinderen in deze klassen tussen de 3 en de 6 jaar oud. Maar hier zijn er ook kinderen van 13 die hier nog op school zitten. Die kinderen zijn naar het weeshuis gekomen toen ze 10 waren en daarvoor nog nooit naar school geweest, dus die beginnen dan pas met leren. Maar ze kijken er hier niet vreemd van op, dat is wel heel erg mooi. Deze kinderen gaan nu juist heel erg graag naar school, die weten nog hoe het er voor was.
Bijna alle kinderen gaan naar school, alleen één jongetje niet. Het is voor ons dus nog even uitzoeken wat wij kunnen doen in die tijd. Maar daar gaan we zeker wat voor vinden. Als de kinderen buiten spelen of uit school zijn spelen we lekker samen. Het is nu vooral het leren kennen van de kinderen en zij ons. Het makkelijke is wel dat deze kinderen bijna allemaal engels spreken, dit leren ze in Kenia al heel vroeg op school. Zelfs de kleinste prutsjes komen naar je toe en roepen; how are you?

We zijn nu al weer een week in Kisumu en beginnen de kinderen al aardig te kennen. Het word steeds leuker en je krijgt steeds meer contact met de kinderen. Ze komen nu aanrennen als ze ons zien en pakken gelijk onze hand vast en beginnen te kletsen.
Op zaterdag middag hebben de grootste kinderen zwemles. Hier gaan wij ook mee naar toe, mee in het water en helpen met de lessen. En natuurlijk na de les nog even lekker spelen en dollen in het water. De kinderen zijn net begonnen met de zwemlessen, maar ze leren al heel snel. En je ziet ze genieten, ze vind het echt heerlijk. En wij ook, heerlijk elke week een uurtje met de kinderen zwemmen.

We zijn nu voor 3 maanden in Kisumu, dit is de 3de grootste stad van Kenia en ligt aan Lake Victoria. Vanuit ons huis kunnen we net Lake Victoria niet zien, maar als we een klein stukje lopen kunnen we het zien. Het is ongeveer 15-20 minuten wandelen naar het meer. Dit hebben we nog niet gedaan, maar gaan we zeker een keertje doen. Vorige week hebben we wel al Tilapia (vis) uit het meer gegeten, deze was heel erg lekker.
Kisumu is een grote stad, zeker nadat we in 2 dorpjes hebben gewoond. Maar het heeft ook wel weer voordelen om nu eens in een stad te wonen. Er zijn hier heel veel supermarkten, met echt alles. En elke week een hele grote markt, waar we de enige mzungu’s (blanken) waren. Ook zijn er heel veel leuke tuktuk’s, een soort 3wielige taxi brommers waar je, voor een paar centen, met z’n drieen in mee kan rijden. Ook zijn er heel veel fiets en motor taxi’s die je graag naar de stad brengen.
Maar helaas zijn er ook nadelen aan de stad, er leven hier heel veel straatkinderen. Die naar je toe komen en vragen om eten en geld. Dit is soms wel moeilijk om te zien, je zou ze zo graag allemaal willen helpen, maar het kan helaas niet. En het zijn meestal nog zulke jonge kinderen.

Over 2,5 week krijgen we bezoek uit Nederland, de ouders van Jamaica komen voor 3 weken naar Kenia. We gaan ze ophalen in Nairobi en gaan dan samen 6 dagen op safari. Daarna komen zij nog voor 2 weken naar Kisumu, waar wij hun een helemaal gaan laten zien. Het is altijd heel erg leuk om mensen te laten zien waar je mee bezig bent en waar je woont. Dus als er nog mensen zijn die op zoek zijn naar een leuke vakantie bestemming, karibu sana (hartelijk welkom).

Ik heb een nieuw telefoonnummer, dus als er mensen willen bellen: 00254-724 998 909
Ook heb ik hier een postadres:
St. Claire Orphanage Home
Mirte van Os
p.o. box 3777
40100 Kisumu
Kenya

Zo dit was het weer voor nu, jullie zijn weer op de hoogte van waar ik ben, wat ik allemaal doe en hoe het met mij gaat. Hopelijk hebben jullie het weer met plezier gelezen. Ik zou het heel erg leuk vinden als jullie een reactie achterlaten, en als er dingen zijn die jullie graag willen weten, laat het dan even weten dan zal ik dat de volgende keer vertellen.

Onze planning is om hierna voor 3 maanden naar Oeganda te gaan, om ook daar weer in een weeshuis te werken. Tot op heden hebben we nog geen weeshuis/orphanage gevonden waar we kunnen gaan werken. Als er mensen zijn die een leuke, bijzondere en mooie plaats kennen, dan horen wij dat heel graag.

Tutaonana,
Mirte