2 maanden in Afrika

Hallo allemaal,

Jeetje wat gaat de tijd toch snel als je het naar je zin hebt.
Ik ben nu al weer 2 maanden in Tanzania en het is echt super.
De afgelopen weken heb ik weer een heleboel meegemaakt en gedaan. Ik wil jullie hier graag van mee laten genieten doormiddel van dit verhaal.

Met mij gaat het heel goed. Ook aan de kinderen merk je dat ze aan ons gewoon raken. Ze komen steeds vaker naar ons toe om een knuffel of om iets te vertellen. De kleinste kwamen al heel snel naar ons toe, maar nu ook de grote.
We proberen elke week minimaal 1 keer met de kinderen te knutselen. En sindsdien we daar mee zijn begonnen, komen de stillste kinderen ook even naar ons toe om te knuffelen. Er is een deurtje bij hun geopend, echt heel erg mooi om mee te maken.
Met alle kinderen gaat het heel erg goed, alle zieke kinderen zijn weer beter. Met pasen zijn er 6 jongens een week hier op vakantie gekomen. Zij hebben hier vroeger gewoont en zitten nu op internaat in Moshi en hadden een weekje schoolvakantie. Ook is er een meisje, die hier ook heeft gezeten, voor een maand geweest. Zij zit in Kenia op school en had ook schoolvakantie.

Vorige week is hier de winter begonnen, per 1 mei zeggen ze.
Het was al een tijd regenseizoen maar nu zou het ook koud worden. Maar daar heb ik nog maar weinig van gemerkt. Als we s’morgens naar de kindjes gaan hebben alle zusters een dikke trui of jas aan, maar ik vind het dan juist heerlijk. Ik denk dat het dan ongeveer 20 graden is, voor hier koud voor Nederland best lekker.
De regen valt met tijden, de ene week meer dan de andere. Eigenlijk valt de regen alleen maar s’nachts. Het begint dan om 21.00 voor 2-3 uurtjes heel hard te regenen en dan is het weer klaar. Dit is echt ideaal, dat zouden ze in Nederland ook moeten aanschaffen.

Met mijn Swahili gaat het al een stukje beter, maar het blijft een ingewikkelde taal.
Ik ken nu al een heleboel woorden, maar zinnen maken is nog best moeilijk.
Ik versta veel meer dan dat ik kan spreken, en dat is soms best moeilijk. Ik kan bv wel aan de kinderen wat er aan de hand is als ze huilen, maar wat ze dan antwoorden, geen idee. Dat is soms best wel moeilijk.
Maar af en toe pik je er dan toch wat woorden uit, of je herhaalt een paar woorden van hun. En dan zijn de kinderen helemaal blij, dan denken ze dat je ze begrijpt.
Maar sommige van de zusters hebben besloten dat ze alleen nog maar Swahili tegen ons gaan praten, we zijn hier nu al 2 maanden, dus nu geen engels meer. Ze zeggen dat we nu genoeg swahili spreken, maar helaas, ik snap het echt nog niet allemaal als ze alleen maar swahili spreken. En leren doe ik het dan ook niet echt, als ze niet vertellen wat het betekent. Maar woordje voor woordje leer ik het vanzelf.

Een paar weken geleden was het Pasen, en aangezien ik hier in een weeshuis zit dat gerund word door nonnen, werd dat hier natuurlijk ook groots gevierd.
Het begon al op donderdag avond voor Pasen, we werden door de zusters uitgenodigt om bij hun te komen eten. Want het was het “laatste avondmaal” en dat moesten we samen vieren. We gingen daar naar toe en het verraste ons wel even wat we te eten kregen. Friet met vlees en frisdrank,was even vreemd maar wel lekker. Nadat we klaar waren met eten moesten de zusters naar de kerk, en ze hadden ons gevraagt of wij voor de kinderen wilden zorgen. Dus na het eten gingen wij naar de kinderen, kaarten en koekjes mee. We hebben de hele avond gekaart, baby’s de fleg gegeven en lol gehad. Tot de zusters eindelijk om 01.30 terug kwamen. Toen nog even geklets en toen heerlijk gaan slapen.
De dagen daarna moesten/gingen de zusters heel veel naar de kerk. Soms wel een beetje te veel, dan waren er maar heel weinig zusters bij de kinderen. Of lagen de kinderen al om 17.30 in bed, omdat de zusters naar de kerk moesten.
De zaterdag avond hebben we weer opgepast, weer veel lol gehad en gekaart. Op een gegeven moment waren we wel echt moe en beu. En dan is wachten best lang, en toen kwamen de zusters uiteindelijk pas om 03.00 thuis, en toen snel ons bed in.
De volgende ochtend natuurlijk weer naar de kerk. Alle kinderen van 1 jaar en ouder moesten mee, 35 kinderen totaal. De 2 auto’s zaten allebij flink vol. Ik zat in een Jeep, normaal gaan hier 7 personen in. Maar wij zaten er nu met 4 volwassenen en 18 kinderen in, en toen was hij echt vol. Maar hier kan er altijd wel eentje bij, de auto is nooit helemaal vol, zeggen zei.
Na de kerk zijn we weer naar huis gegaan en een gewone rustige zondag middag gehad. S’avonds zijn we bij Father Pieter wezen eten. Hier hadden ze wel hele vreemde dingen op het menu staan en gelukkig vertelde ze het van te voren. Als voorgerecht hadden ze geitensoep en geitenbloedsoep, daarna gebakken geit en gekookte bananen. Gelukkig had ik s’middags al veel chipsi mayai (een omelet met friet erin gebakken) gegeten bij de zusters en had ik nu niet zo veel honger. Dus maar een klein beetje gegeten, maar de geitenbloedsoep heb ik echt niet geproeft, bah.
Op Paasmaandag was er s’morgen een kerkdienst in het centrum, er kwam een pastoor en een zangkoor. S’middags hadden we een gezamelijke lunch, met al het personeel en de kinderen. Na het eten hebben de grootste kinderen verschillende dansjes gedaan. Ik zet er een filmpje van op deze site.

30 April was het Koninginnedag in Nederland, maar dat hebben we hier natuurlijk ook gevierd. We hebben s’morgens alle kleine kindjes in het oranje gekleed. De zusters snapte er eerst niets van, en toen we hadden uitgelegt wilden ze ook graag oranje kleren aan. Maar helaas zoveel oranje kleren had ik niet bij, en in de kinderkasten zat hun maat er niet bij.
S’avonds hebben we voor alle 12 zusters nederlands gekookt. Heerlijke hollandse hutspot en oranje custard pudding na.
We hebben de hele middag staan schillen en koken. En toen het eten klaar was hebben we alle zusters uit hun huis gejaagt en hebben we het terras buiten versierd met oranje ballonnen en wuppies. Toen hebben we de zusters weer binnen geroepen en kon het feestmaal beginnen. Ze vonden de versieringen erg mooi en vroegen wanneer we dat hadden gedaan, ze snapte niet dat we dat in het kwartier dat we hun buiten hadden gehouden hadden kunnen doen, zo mooi en leuk vonden ze het. Toen moesten we uitleggen wat we aten. Daar begrepen ze niets van hoe kon vlees nou zo’n vorm hebben, zulk vlees hadden zij nooit gezien. We hadden worstje gekocht en gebakken en dit kende ze helemaal niet. De eerste keer schepte iedereen heel voorzichtig een klein beetje op, maar toen ze het eenmaal geproeft hadden schepte ze bijna allemaal nog een keer en sommige nog een keer op. Ze vonden het (bijna allemaal) heel erg lekker. Na de hutspot hadden we nog een oranje toetje gemaakt, custard pudding. Ze eten hier nooit vla, dus de zusters wisten niet wat ze er mee moesten. Dus wij gingen lekker eten en toen begonnen zij ook maar. Er was er eentje die het echt niet lekker vond, maar alle anderen hebben het met smaak op gegeten. Het was een hele geslaagde avond voor ons en voor de zusters zeker ook.

Zoals sommige van jullie waarschijnlijk wel al van mijn ouders hadden gehoord, was er hier gebeld over een tweeling. De hoofdzuster van het centrum, Catharina, was gebeld door het ziekenhuis in Mku dat er in Arusha een tweeling van 10!! dagen oud was en of die naar het centrum mochten komen. Toevallig kwamen Jamaica en ik net daarna even bij de zuster binnen en begon ze er gelijk over. En ja, grotere kindervrienden dan wij bestaan niet, dus wij zeiden gelijk JAAAA laat die maar komen. Maar ze vonden ze eigenlijk een beetje jong, 10 dagen is ook wel heel jong. Dus wij hadden gelijk gezegt dat wij ze wel een maand in huis nemen, en daarna waren ze oud genoeg om bij de andere kinderen te kunnen. Wij hadden in gedachten al 2 bedjes in onze slaapkamer staan en al een voedingsschema op gesteld. Maar ze moest het nog even met zuster Christina, het hoofd van de kinderen, overleggen. En helaas vond die de kinderen echt te jong, maar Catharina ging even met Christina overleggen. En toen kwam Catharina naar ons toe en feliciteerde ons met onze nieuwe kinderen, 1 voor mij en 1 voor Jamaica.
Als het 2 meisjes zouden zijn, zouden ze naar ons vernoemt worden. En als het jongens zouden zijn, zouden ze naar onze vader en/of broer vernoemt worden. Nou je raad het al, wij waren helemaal door het dolle heen.
Maar we hoorde steeds maar niets over de tweeling en wij vroegen steeds aan zuster Catharina of ze al iets had gehoord, maar helaas. Dus er gingen een paar dagen overheen, een week en nog steeds hadden we niets gehoord. Dus wij begonnen al te twijfelen of het wel door zou gaan. En toen na een dikke week vroegen we het nog een keertje aan de zuster en ze ging gelijk het ziekenhuis in Mku bellen. Maar helaas hadden ze daar helemaal niets meer over de tweeling gehoord. Toen was het tweeling verhaal helaas ten einde en hadden we geen tweeling in ons huis.

Laatst zijn we met Olga en haar dochter en schoonzoon naar Kenia gelopen. Er is daar een hele mooie rivier waar ook een heleboel apen wonen. Nou klinkt Kenia heel ver, maar vanaf hier valt dat best mee. 15 Minuten lopen en je bent bij de grens, we wonen hier echt op de grens. En dan is het nog 45 minuten verder lopen naar de rivier en het dorpje Rombo. De rivier is echt een heel mooi stukje, heel groen en er wonen heel veel apen. Heel bijzonder om te zien, hier gaan we zeker nog vaker naar toe wandelen.

We krijgen regelmatig eten van onze persoonlijke afhaal Tanzaniaan.
Bijna elke dag vragen de zusters wat we gaan eten en of we al eten hebben gemaakt, anders krijgen we van hun wat eten mee of kunnen bij hun komen eten. Dit doen we dan ook regelmatig. Maar vaak zeggen we ook dat we al eten hebben, want elke dag gekookte bananen, rijst of ugali is ook niet echt lekker. De zusters kunnen echt heerlijk koken maar soms is het ook wel eens lekker om iets van ons zelf te eten.
Maar als de zusters chapati eten, zeggen we altijd ja. Die zijn echt heerlijk. Dat zijn een soort pannekoekjes die je samen met een sausje eet. Je scheurt een stukje van de chapati af en dopt dat dan in de saus, of je gebruikt het als lepel. Echt smullen.
We zijn ook al op chapati les geweest bij de zuster, dit was erg gezellig. Vooral zij hadden er heel veel lol in om het ons te leren, erg leuk.

We hadden laatst een leuk gesprek met zuster Catharina. Zij vroeg zich af hoe we dit nou allemaal konden doen en betalen. Want we krijgen hier niet betaald, hoe doen wij dat dan? Wij proberen uit te leggen dat we eerst een paar jaar hebben gewerkt en gespaard en dat we dan nu een jaar kunnen reizen. Maar sparen is hier echt iets wat ze niet kennen, ze hebben meestal genoeg geld om van te leven maar zeker niet om te sparen. Met moeite hebben we het een beetje uit proberen te leggen en volgens mij snapt ze het nu wel. Maar of we dan ook wel genoeg geld hebben voor de bus naar Moshi te nemen als we weer weg gaan?
Ook vertelde ze dat ze nog nooit zulke lieve, leuke meiden had ontmoet die zo leuk met de kinderen om gingen. Wij moesten wel door God zijn gestuurd, dat kon niet anders. En ze wou ook heel graag onze ouders een keertje ontmoeten, want welke ouders hadden nou zulke leuke kinderen. Ze wou ze zelf wel een brief sturen als dat nodig zou zijn.
Nou papa en mama, als dat geen compliment is!

Dat was weer een heel verhaal om te typen voor mij en te lezen voor jullie.
Nou zijn jullie weer een beetje op de hoogte van wat ik hier allemaal heb meegemaakt en gedaan.

Vrijdag vertrekken wij naar Arusha en gaan dan 5 dagen op safari. Naar de Serengeti, Lake Manyara en de Ngorongoro crater. We hebben er al heel veel zin in.
Daarna komen we weer terug naar Leto, om hier nog een maand als vrijwilliger te werken.

Ik zou het erg leuk vinden als jullie een berichtje achterlaten.

Heel veel groetjes,
Mirte