Bye bye

Hallo iedereen,

Habari zenu?
Hier al weer mijn laatste bericht uit Tanzania, over een paar dagen vlieg ik al weer naar NL. De afgelopen 8 maanden zijn echt heel erg snel gegaan, maar ja als je het naar je zin hebt, gaat de tijd altijd snel.

Eens even denken wat ik jullie allemaal nog moet vertellen.
In mijn laatste verhaal was Olga op bezoek. Helaas was ze ziek geworden, maar met goede medicijnen knapte ze snel weer op. We zijn samen nog een paar dagen naar Bagamoyo geweest, een heerlijk plekje aan de kust. Vooral het eten in de lodge waar we zaten was heeeeeerlijk!!! Wat het voor ons ook wel moeilijk maakte, elke dag kiezen wat te eten, was echt niet makkelijk ;-). We zijn een dagje met een boot op pad geweest, we gingen naar een grote zandbank. Hebben daar een beetje gewandeld, gezwommen en schelpen gezocht. Het werd al snel hoog water en het eiland was helemaal weg, apart om te zien.
Helaas was het toen al weer tijd voor Olga om naar huis te gaan, was super dat je kwam Olga!!

Ik ben toen nog een paar dagen in Dar es Salaam gebleven. Wat een stad, druk, warm, stoffig, overal mensen, niet echt mijn ding. Was een stukje gaan wandelen, nou ja je weet wel, je gaat een keer links, je ziet een leuk winkeltje rechts, je loopt een stukje rechtdoor, steekt een straat over, nog eens links en rechts en ja, toen had ik echt geen idee meer van waar ik was ;-). Gelukkig wist is ik de naam van het hotel nog wel waar ik verbleef en zijn er overal taximotors. Dus die hebben mij weer terug gebracht, was weer een heel avontuur.
Ik ben in Dar es Salaam samen met de zuster stof gaan kopen voor de uniformen. Maar er was erg veel keuze, maakt het echt niet makkelijker. Maar uiteindelijk is het gelukt, we hebben een mooi stofje gekozen.
Ook ben ik 2 dagen bij de man die de website maakt geweest, hij heeft mij geleerd hoe ik de website kan updaten, foto’s en teksten er op zetten. Ook hebben we nog wat veranderingen gedaan, zodat de website nu helemaal af is, www.usambara-st-eugene.com.

Mijn laatste weken in Lushoto waren best druk, nou ja ik vond het druk, de anderen vonden het wel meevallen volgens mij. Ik wilde van alles afronden maar helaas zagen de anderen het zo niet, ze gingen rustig op het gemakje verder. In het vorige verhaal schreef ik dat de nieuwe borden voor aan de straat bijna klaar waren en aan de straat gezet konden worden. Nou was het maar zo, dit heeft nog weken geduurd!! De borden waren snel klaar, de schilder was echt een goede, maar dan de rest. Er moest een stuk van een boom af, om het bord er boven op te zetten. Dus een zuster zou iemand vragen om dat te doen, het duurde een week voordat de meneer met de kettingzaag langs kwam. Toen vroeg hij zo’n belachelijke prijs, €85 om een stuk van een boom af te halen. Dus toen moesten we op zoek naar iemand anders, dat koste natuurlijk weer een paar dagen. Toen uiteindelijk het stuk van de boom eraf was moest er cement op, maar ja vind dan maar eens de meneer van het cement. Toevallig was hij weg, maar zou morgen komen. Morgen natuurlijk niemand te zien. En overmorgen kwam hij, maar kon had hij geen cement. Nou zo ging het nog 5 dagen verder, dus weer een week voorbij. Uiteindelijk is het in mijn laatste week allemaal gelukt, staat het bord op de boom!
Het is heel erg goed om veel mensen een baan te geven, maar maakt het er ook niet makkelijker op. Iedereen heeft maar een kleine taakomschrijving, dus voor verschillende dingen heb je veel verschillende mensen nodig. Maar ach uiteindelijk is het allemaal gelukt, en het resultaat mag er zijn.

Ik heb bijna alles kunnen afronden wat ik wilde, en wat niet is gelukt doe ik volgend jaar. Want, ja ik heb de baan aangenomen, per januari begin ik als ‘manager’ van St. Eugene’s Lodge in Lushoto. Ik begin met een jaar en daarna bekijken we of het nog verder nodig is.
Het onderhandelen vond ik best moeilijk, de zuster vond dat ik een salaris idee moest geven, zodat zij kunnen kijken of ze het kunnen betalen. Maar ja, hoeveel durf je te vragen als je weet dat het personeel tussen de €35 en €75 per maand krijgt. Dit was echt niet makkelijk. Maar uiteindelijk zijn we er uit gekomen, naar beide tevredenheid. En het mooie huisje/appartement wat ik op het oog had is ook goedgekeurd, het is voor mij. Het is op de compound maar toch een stukje van de Lodge vandaan. Wel zo lekker een beetje meer privacy dan de kamer waar ik de afgelopen 6 maanden heb geslapen. Ze zijn het nu verder aan het bouwen, toen ik vertrok zaten de deuren er net in en waren ze de buitenkant mooi aan het verven. Ik hoop heel erg dat het in januari helemaal klaar is, zodat ik er gelijk in kan. In m’n hoofd heb ik het al helemaal ingericht ;-).

M’n laatste 2 weken wilde ik graag nog vrienden en veel kinderen bezoeken. Dus na mijn afscheid in Lushoto ben in naar Leto, het CNCC gegaan. Toen de chauffeur mij opgehaald had bij de bus en we arriveerden zei hij; welkom thuis. Het was echt heerlijk om de kindjes daar weer te zien, ze waren weer enorm gegroeid. Toen ik naar de kindjes liep en ze mij zagen riepen ze allemaal; Bibi Mirte!! Ooh, mijn hart smolt helemaal. De oudere kinderen die op boarding school zitten hadden vakantie en waren er nu ook. Zij waren de grootste kinderen toen ik daar in 2009 voor 4 maanden was. De meeste van hun had ik al een paar jaar niet gezien. Was extra leuk om hun nu daar te zien. Ze zitten op een school waar ze les krijgen in het Engels, dus konden we echt kletsen, erg leuk.
De grote werden een beetje aan hun lot over gelaten, ze moesten klusjes doen, zoals de planten water geven en in de groentetuin werken. Maar als ze daar mee klaar waren, hingen ze maar een beetje rond. Ik had een aantal puzzels bij en samen hebben we heel wat gepuzzeld. Maar dat was voor sommige wel heel erg moeilijk, alle stukjes werden gewoon aan elkaar geduwd. Maar samen lukte het wel en natuurlijk waren ze heel erg trots als het uiteindelijk was gelukt.
Samen met de 2 vrijwilligers ben ik naar Kenya gelopen, dit is een mooie wandeling van een uurtje. Daar wat inkopen gedaan en rond gekeken. Ook ben ik nog bij een aantal personeelsleden langs geweest. Bij Winnie thuis waren ze net een soort bonen aan het oogsten, dus hebben we geholpen met doppen. Hadden we een pan vol gepeld, dachten we, we hebben ze goed geholpen, nu kunnen ze lekker eten vanavond. Pakt ze een zakje, stopt ze er allemaal in en geeft ze aan mij. En zegt ze ook nog, deze moet je vanavond koken en als je ze lekker vind moet je voordat je weg gaat langskomen en krijg je er heel veel mee om mee naar huis te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. En ze waren lekker, dus ja de volgende dag maar weer langs. Kreeg ik een hele volle zak, gelukkig kon ik ze overtuigen dat ze ze niet hoefden te pellen, zodat ik ze langer kon bewaren. Maar nog 2 weken op reis met 5 kg bonen zag ik niet zo zitten, dat hadden ze vast niet overleefd. Dus ik heb een deel aan de vrijwilligers gegeven en de rest in Arusha aan vrienden gegeven, die hebben er zeker en vast van genoten.

In Arusha heb ik weer geshopt, veel leuke dingen gevonden. Ik vrees dat mijn tassen heeeeeeel erg vol gaan zitten, als ik alles al mee kan nemen. Maar ik ga mijn best doen om zo veel mogelijk mee te nemen. Ook heb ik weer een paar vrienden gezien, het is elke keer weer kiezen wat ik kan doen en wie ik kan zien. Helaas niet genoeg tijd om iedereen elke keer te zien en te bezoeken.

En toen het vliegtuig genomen, nee nog niet naar Nederland, het vliegtuig naar Haydom. En ik had nog wel een privé vlucht, ik was de enige passagier. Het vliegtuig was ook niet zo heel erg groot, 6 pers, maar toch bijzonder om alleen met de piloot te zijn. Na een uurtje vliegen met prachtig uitzicht, we vlogen over Lake Manyara, vlaktes en gebergte, waren we al in Haydom. Heerlijk om ook daar weer te wezen en iedereen weer te zien. Anna (een vriendin) had mij uitgenodigd om bij haar te logeren. In februari was ik ook bij haar op bezoek geweest, toen had ze net een dochtertje gekregen en woonde ze tijdelijk in Muheza. Nu is ze samen met Rana, haar dochtertje, weer terug in Haydom. Haar huisje is eigenlijk maar 1 kamer, woonkamer/slaapkamer/keuken in 1. Ik heb een kamer gekregen op de compound waar ze woont, lekker om mijn eigen plekje te hebben en toch gezellig bij hun.
Toen ik aankwam leek Rana mij nog wel te kennen, ze wilde gelijk naar me toe komen en knuffelen, zo heerlijk. De volgende ochtend moest Anna weer werken, op de CCU (child care unit) waar ik in 2009, 2 maanden vrijwilligerswerk heb gedaan. Ze vroeg of ik samen met Rana wilde komen. Dus toen het meisje (Zaina) wat voor Rana zorgt haar had aangekleed en eten gegeven, pakte ik een kitenga en bond ik Rana op mijn rug. Met veel bekijks en gelach van Zaina, dat ik wist hoe dat moest. En toen op pad, je snapt natuurlijk wel dat ik daar nog veel meer bekijks had, iedereen tikte elkaar aan en keek naar mij. En natuurlijk vaak de vraag of het mijn baby was. Toen we eind van de middag weer naar huis gingen, zei Anna dat ik Rana maar weer op m’n rug moest doen. Ik moest oefenen ;-).
En zo ben ik elke dag met Rana op pad geweest, heerlijk. En zij vond het ook heerlijk, ook bij de CCU kwam ze de hele tijd naar mij gekropen en knuffelen. Het is zo’n heerlijke, vrolijke meid. Anna zei dat het wel leuk zou vinden als ik een maand bleef, zodat ik dan voor Rana kon zorgen. Dus ik zeg voor de grap, ik neem ze volgend jaar wel een maand mee naar Lushoto. Zegt Anna; dat is goed. Ik vroeg, zou je dat echt goed vinden, zou je haar niet heel erg missen? Zei ze; ik zou haar wel missen maar ik weet dat ze op een goede plek is. Nou dat zou ik echt niet kunnen, je kind een maand ergens anders naar laten gaan.
Toen ik bij de CCU was bleken de schommels kapot te zijn, de touwen waren na 4 jaar doorgebroken, wat niet zo heel vreemd is. Dus Anna vraagt zouden we die kunnen maken, tuurlijk kwestie van een nieuw stuk touw zei ik. Dus ben ik naar de werkplaats gegaan en heb daar touw gevraagd. En heb alle 3 de schommels weer voorzien van een nieuw touw, zegt Anna wouw jij kan dat, wij wisten echt niet hoe dat moest. Nu kunnen de kids weer heerlijk een paar jaar schommelen. Ook de tuin ziet er nog steeds heel erg leuk uit, de muurschilderingen zien er nog steeds mooi uit, de boom is flink gegroeid, erg leuk om elke keer weer te zien (in 2009 hebben wij de hele tuin opgeknapt en aangekleed).

In Haydom ga ik ook altijd mandjes kopen. De mama’s waren weer erg blij om mij te zien, konden ze weer lekker veel verkopen ;-). Een van de mama’s zei; koop alsjeblieft bij mij, ik moet het schoolgeld van mijn kinderen betalen. Nou haar kinderen kunnen weer naar school, heb bij iedereen gekocht.

Nu nog 1 dag in Arusha om zoveel mogelijk spullen in mijn tassen proberen te krijgen. Heb ook nog poppen besteld, die komen ze als het goed is vanavond brengen, scheelt mij weer een ritje naar Moshi. En dan zijn mijn tassen echt prop prop vol met heel veel mooie dingen.
Morgen neem ik de bus naar Nairobi, slaap een nachtje daar en dan vlieg ik zaterdag ochtend richting NL. Dan zijn mijn 8 maanden Tanzania weer voorbij, 8 heerlijke maanden.
Maar ik kijk er nu ook echt wel naar uit om iedereen weer te zien en te spreken. Waarschijnlijk moet ik me nog gaan haasten, heb maar 4 maanden, en die zijn al aardig vol gepland. En dan ga ik weer heerlijk terug naar Tanzania.

Zo dit was het weer, ik ga nog even genieten van mijn allerlaatste dagje in Tanzania, van dit jaar dan toch. En ik zie jullie binnenkort weer, zaterdag avond ben ik weer in het Nederlandse land.

Groetjes Mirte