Amina

Hallo iedereen,

Eindelijk daar ben ik weer, hebben jullie de sneeuwballen gevechten allemaal overleefd?
Ik de hitte hier wel in ieder geval, jeetje wat was het warm afgelopen week.

Ik ben een weekje bij de zusters geweest, was heel erg leuk om vele van de zusters die ik ondertussen ken weer gezien te hebben.

Vorige week maandag was ik samen met een vriend naar het busstation geweest, om vast m’n ticket naar Singida voor de volgende dag te boeken. De eerste bus vertrok om 6.30 s’morgens, vond ik toch een beetje te vroeg. Dus ik de bus van 9.30 maar geboekt. Ze vertelden me dat ik er om 9.00 moest zijn, zodat ze op tijd konden vertrekken.
De volgende ochtend op het gemakje ontbeten, spullen gepakt, ik wist wel dat ik daar niet precies om 9.00 moest zijn. Dus rond 9.20 kwam ik daar aan. Kom hier maar even zitten, de bus komt zo, zeiden ze. Ondertussen gingen zij ontbijten, en nodigde mij meerdere keren uit om mee te eten. Maar sorry, ik hoef geen vlees aan een groot bot en gekookte bananen s’morgens. En dan die smek geluiden erbij, nee dank je ik had al ontbeten. Dus ik zat braaf te wachten. Nou de bus kwam om 10.00 aanrijden, snel snel zeiden ze, je moet in de bus. Nou voordat we vertrokken was het 12.00, ze vertrekken niet voordat de bus vol zit. En toen moest ik nog 6 uur hobbelen, na die 8 uur in de bus vond mijn rug dat toch niet echt meer fijn. Jeetje ik wist niet meer hoe ik moest zitten.

Omdat we zo laat waren vertrokken was ik te laat om de volgende bus te nemen, naar het zusterhuis. Maar de zuster had ‘opvang’ voor mij geregeld. Op het busstation in Singida stond iemand op mij te wachten, hij bracht mij naar de zusters in Singida. Die hadden iets speciaals voor mij gemaakt, een pan popcorn en een omelet ;-). Hierna zijn we een hotel gaan zoeken en wat gaan drinken. Om dan weer naar de zusters te gaan voor het avondeten.
De volgende ochtend haalde hij me weer op bij het hotel en liepen we samen naar het busstation en zocht de juiste bus voor mij, helemaal super geregeld.

Ja en toen was ik in Mkiwa, ook daar werd ik weer goed ontvangen, door moeder overste natuurlijk. Ik kreeg een van de guest rooms, een grote kamer met 4 bedden en een badkamer (helaas was er geen water, maar elke avond rond 17.00 kwam er een zuster met een emmer warm en een emmer koud water) aangewezen. Ik kreeg een rondleiding over het terrein, een groot terrein met een kleuterschool, boerderij, grote groentetuin, hostel voor meiden van een middelbare school in de omgeving, ziekenhuisje/kraamkamer, naaiatelier en een aantal kerkjes natuurlijk. En overal zusters, soms kwam ik een bekende zuster tegen, dat was zo leuk. Als ze me dan zagen keken ze eerst verbaast en dan heel blij, zo leuk om die reacties te zien en hun te zien.

De volgende dag ben ik naar Itigi geweest, een dorp 20 km verderop waar ook weer zusters waren. Hier was ook een hostel voor meiden en een ziekenhuis. Eerst ben ik naar het hostel geweest, daar wat gedronken, gegeten en geklets met de zusters die ik daar kende. Toen naar het ziekenhuis, daar werkt Sr Catharina nu, zij was het hoofd in Leto toen ik daar 4 maanden was. Zij wist niet dat ik kwam, dus dat was echt super leuk. Ze ging me aan iedereen voorstellen en vertellen wie ik was, dat ik 4 maanden in Leto was geweest en zo goed had gewerkt (zo goed als een zuster ;-) ). Zo lief hoe ze dat aan iedereen aan het vertellen was, zelfs aan de directeur. Dus ja gelijk de vraag van de directeur of ik dan nu in Itigi kwam werken. Want er was werk zat, maar helaas ik ging die middag weer weg.

De volgende dag ben ik in Mkiwa gebleven, geholpen in de keuken. En gekletst en spelletjes gespeeld met de zusters. Het was heel erg warm, dus echt zin in heel actief had ik ook weer niet. En toen kwam opeens zuster Maria aanlopen, met haar heb ik nog regelmatig contact, dus haar wilde ik heel graag zien. Helaas spreekt ze geen Engels, maar met handen en voeten en wat swahili komen we een heel eind. En natuurlijk vroeg ze of ik ook nog bij haar langskwam, ze zat weer in een ander dorp. En natuurlijk wilde ik dat, dus mijn verblijf maar met 2 dagen verlengd.

De volgende ochtend vroeg, de bus van 7.00 naar Issuna, weer een ander dorp waar zusters zijn. Hier was ook weer een hostel voor meiden, met een school erbij. Hier was een zuster die 2 jaar in Canada was geweest, en ze wilde zo graag Engels spreken, ze had daar niemand om Engels mee te spreken. En kletsen dat kon ze, jeetje mineetje, wat een kletsmajoor. Maar wel heel gezellig, we hebben het over van alles gehad. En natuurlijk ook de vraag of ik zuster wil worden, want ik deed tenslotte al het werk wat een zuster doet. Maar heb haar uitgelegd dat ik wel het werk van een zuster kan doen, maar dat ik nooit een zuster zou worden. En dat vond ze goed, een mooi compromis ;-).

En toen was het alweer zondag, natuurlijk smorgens naar de kerk geweest. Jeetje (sorry dat ik het zeg) maar dit was saai, het was erg warm en ik verstond er niets van. Anders ging ik meestal met de kids naar de kerk, dat is niet zo lang en gezellig met alle kids samen.
En na de kerk zou ik met Sr Maria mee gaan naar haar plek. Maar natuurlijk vonden ze dat ik eerst moest eten, want het was een verre wandeling. Nee zij ging niet eten, zij deed dat straks wel thuis. Nou ik braaf geluncht, met rijst en een vleesgroente sausje. En toen konden we op pad, voor de grote wandeling. Dat viel tegen, na 45 minuten waren we er al, leuke wandeling maar echt niet zo ver als ze zeiden.
En ja hoor, daar moest ik natuurlijk weer lunchen. Dat ik dat al gedaan had maakte niets uit, ze hadden voor me gekookt dus ik moest weer eten. Sr Maria had speciaal voor mij chapaties gemaakt, dus ja ik heb nog maar een keer geluncht.
Daarna een rondleiding gehad over het terrein, er was een kleuterschooltje en een hele grote groentetuin er om heen, en natuurlijk ook een kerk. In de kerk zaten heel veel bijen, dus snel er weer uit. Maar 1 bij vond mij toch wel erg leuk en prikte mij. Snel naar binnen in het huis en daar smeerde de zusters verse knoflook op de plek, en het hielp de pijn was snel weg. En een uur later niets meer van te zien, handig om te weten.
En toen kwamen er opeens mobieltjes boven tafel, the Secret Sisters. De zusters mogen helemaal geen persoonlijke eigendommen hebben, en al helemaal geen mobieltjes. Maar deze dames hadden dat wel, dus ik vroeg waarom zij dat wel hadden. Ze wilde graag contact hebben met hun familie, en hoe moest dat anders. Maar ssssttt, ik mocht het tegen niemand zeggen. Dus jullie ook niet he ;-). Maar wel leuk, want zo kan ik ook contact hebben met hun.
En ja toen was het tijd om te bidden, ze vroegen of ik mee wilde bidden. Maar ik zei dat ik s’morgens al naar de kerk was geweest. Maar je weet nooit wanneer God je hoort, dus je moet vaak bidden. Dus ik heb hun maar gevraagd voor mij te bidden, dat leek me een beter idee.
Ik heb geluisterd naar hun mooie liederen.
Daarna zijn we samen weer terug gewandeld en zij daarna weer terug naar Damaida, hun huis/dorp.

In Mkiwa was ook een Italiaans ouder echtpaar, ze deden vrijwilligers werk bij de zusters. Helaas spraken ze bijna geen Engels en ik geen Italiaans, maar gelukkig wel allebei een beetje Swahili. Elke maaltijd aten we samen, we kletsten dan in half Italiaans-Engels-Swahili. Ik moet zeggen ik heb vaak geknikt op verhalen waar ik niets van begreep. Ze gingen steeds meer Italiaans gebruiken, wat het niet makkelijker maakte. Uiteindelijk nodigde ze me uit om bij hun in Italië langs te komen, ze wonen dicht bij Rome en zouden me op het vliegveld ophalen en dan mocht ik bij hun logeren. Ik moest echt komen hoor, ik kreeg zelfs hun kleindochter aan de telefoon die het mij nog een keertje in het Engels vertelde. Altijd leuk zo’n vakantie adresje.

Op een gegeven moment vroeg ik de zuster om drinkwater. Het water dat ik kreeg smaakte een beetje vreemd en de kleur was ook niet heel fris. Volgens mij hadden ze het water gekookt (om alle bacteriën te doden), maar natuurlijk hadden ze dit op een houtvuurtje gedaan. Nou het water had de smaak en de kleur van rook, bah niet echt lekker. Maar je moet wat drinken, dus heb het maar gedronken.
Heb deze dagen vaak gedacht als ik ergens ziek van zal worden, zal het hier wel gebeuren. Ik heb van alles gegeten en gedronken wat ik anders niet zo snel zou doen. Maar ja als het je aangeboden word, ‘moet’ je eigenlijk wel. En mensen wees gerust ik leef nog en ben zelfs nergens ziek van geworden.

En toen had ik alle zusters die ik wilde zien gezien, nou ja in ieder geval die in een beetje in de buurt zaten.
En nam ik de bus weer terug naar Arusha, gelukkig duurde het deze keer maar 6 uur.

Nu ben ik in Lushoto, de plek waar ik de komende maanden aan het werk zal gaan. Mijn taken zijn nog steeds niet helemaal duidelijk, de zuster met wie ik gesproken heb is voor 10 dagen weg. En de andere zusters hebben geen idee dat ik hier ben en wat ik moet doen. Ze vertelde me; ga maar relaxen op je kamer en als we weten wat je kunt doen komen we je wel roepen. Maar daar had ik toch echt niet zo’n zin in, dus ben maar een beetje gaan rondneuzen en vond een groep studenten. Hier mee gekletst en geholpen om hun opdrachten te maken (het kleuren van vakjes). Zij volgende de opleiding tot leerkracht en moeten een map maken met opdrachten voor hun studenten, dus ik ben even hun student geweest. Was een stuk gezelliger dan wachten. Ook heb ik kennis gemaakt met 2 Duitse meiden die hier al een tijdje zijn en vrijwilligerswerk doen. Ze hebben me een beetje verteld over hier en rondgeleid. De zusters kwamen nu met het idee dat ik wel Engels kan gaan geven in de middelbare school. Maar ik betwijfel of mijn Engels wel zo goed is, om er les in te geven. Maar ik zie het wel, als de andere zuster terug is hoop ik met haar te kunnen spreken. Zodat we afspraken kunnen maken over wat ik hier kan doen.

Het is heerlijk om mijn spullen uit te kunnen pakken, m’n eigen plekje. Ik heb hier in het guesthouse een eigen kamer, met 2 bedden, een badkamer en een balkon.
Ik was het leven uit m’n koffers toch wel een beetje beu, ik ben toch geen echte backpacker volgens mij.

Morgen wil in naar Anna gaan, dat is een vriendin die ik uit Haydom ken. Ze is in November bevallen van een dochtertje en woont nu (tijdelijk) bij haar man in Tanga.
En als ik dan terug kom na een paar dagen, hoor ik hopelijk mijn taken voor de komende maanden.

Dank jullie wel voor jullie reacties, ik vind het altijd leuk om te lezen. En zo ook een beetje op de hoogte te blijven van het nieuws in NL.

Siku njema na tutaonana badaaye,

Groetjes Mirte