Bossie

Hallo iedereen,

Habari zenu?
Vandaag, 8 maart is het precies 4 jaar geleden dat ik voor het eerst in Afrika aankwam. Samen met Jamaica lande ik in Nairobi, om een jaar vrijwilligerswerk te gaan doen in Oost-Afrika. Toen zonder te weten waar ik precies naar toe ging, en nu 4 jaar later ben ik er weer (voor de 4de keer), en geniet ik weer volop van alles. Heerlijk dat ik hier weer kan/mag zijn!

Ik heb de afgelopen een grote promotie gemaakt, sommige van jullie weten het waarschijnlijk al, de andere zal ik het zo vertellen. Maar eerst vertel ik nog even van mijn bezoek aan Anna, een vriendin uit Haydom.

Aangezien ik eerst niet wist wat ik hier in Lushoto moest gaan doen, en de zusters het
eigenlijk ook niet wisten, had ik besloten om bij Anna op bezoek te gaan voor een paar dagen.
Dus ik op de bus gestapt richting Muheza (richting kust), toen ik op het busstation aankwam
was Anna er al samen met Jonathan en Rana (haar kinderen) om mij op te halen. Ze ging
nog even naar de markt en toen met de bus naar haar dorp, toen de bus aangeduwd was door
vele mannen, konden we vertrekken. Ik had geen idee waar we naar toen gingen, maar na een
uurtje in een erg volle en warme bus waren we er, in een klein dorpje.
Het was erg leuk om Anna weer te zien. Op 24 Oktober was ze bevallen van een dochtertje,
Rana. Wat een schatje, eerst was ze bang van mij, maar later gelukkig niet meer (toen er een
buurvrouw op bezoek kwam ging ze hard huilen en toen ik haar overpakte stopte ze ;-) ).
Elke keer als Anna ging koken vroeg ik haar of ik mocht/kon helpen. Maar haar antwoord
was standaard; nee, ga maar zitten ik zal de tv voor je aanzetten. Oftewel ik moest de hele tijd
zitten en mocht niets doen. Voor hun teken van gastvriendelijkheid, voor mij een beetje saai.
Uiteindelijk mocht ik de 2de dag wel afdrogen, joepie.

Ze kookte de meest speciale dingen voor mij, gebakken lever, gebakken cassave, mandazi
(gefrituurde koekjes), vers mangosap, friet. Sommige dingen waren erg lekker, zoals het verse
mangosap. Maar de lever s’morgens als ontbijt vond ik toch niet zo lekker. En meestal was
het ook erg veel, ik moest alles eten. En als ik klaar was kwam het fruit op tafel. Maar na een
dag op de stoel te moeten zitten, had ik meestal niet zo veel honger.
De volgende dag vroeg Jonathan (7 jaar) of ik met hem meeging naar school. Nadat ik met
de leerkrachten had gekletst, vonden ze het een goed idee als ik alle klassen even rond zou
gaan, en zou vertellen wie ik was. Dus dat maar gedaan, samen met een leerkracht. Ik vertelde
wie ik was, en hij vertaalde het elke keer. En op het eind vroeg hij wat de kinderen graag
als cadeautje zouden krijgen van mij, beetje vreemd vond ik dat. Nou de meeste waren het
er wel over eens dat ze graag schoolschriften wilden hebben, sommige hadden toch liever
sap en koekjes. En daarna vroeg hij hun wat ze mij dan zouden geven. Nou ik zou heel veel
sinaasappels krijgen, die groeien daar heel veel. Dus mocht ik daar nog eens naar toe gaan,
dan weet ik wat ik mee moet nemen.

Na school ben ik samen met Jonathan gaan wandelen, we gingen eerst naar de markt. En toen
we eenmaal aan het wandelen waren vond ik het wel lekker om nog een stukje te wandelen.
Dus we liepen nog maar wat verder. Ik begon met alleen Jonathan maar al snel kwamen er
2 vriendjes bij. En toen nog meer en nog meer, overal waar ik voorbij liep werd er naar me
geroepen en liepen er nog meer kinderen mee. Ik denk dat er uiteindelijk wel meer dan 20
kinderen met me mee liepen, het werd een hele optocht, sommige met hun broertje/zusje op
de rug, vele met blote voeten.

En toen ging ik weer terug, ik dacht dat ik met een lege rugzak terug zou gaan, nadat ik al
mijn cadeautjes had gegeven, maar hij werd voller dan toen ik kwam. Toen ik de buurvrouw
vertelde dat ik weg ging (ik had bij haar mogen slapen, zij hadden een extra slaapkamer),
vertelde ze me dat ze me een paar sinaasappels mee zou geven. Ook bij Anna thuis stond er
een grote zak sinaasappels klaar. Zoveel als mogelijk had ik er in m’n tas gestopt, jeetje die
was zwaar. Ik kreeg een lift van iemand uit het dorp naar Muheza terug, naar het busstation.
Toen we daar uitstapte zij ze, ik heb een cadeautje voor je, nog een zak met sinaasappels.
Dat ik er al heel veel had maakte niets uit, ik moest deze ook nog meenemen. Dus met een
extreem zware tas ging ik weer terug naar Lushoto.
Eenmaal terug in Lushoto, heb ik veel vriendjes gemaakt met sinaasappels ;-). Ik had er
zoveel dat ik veel heb uitgedeeld.

En toen kwam Sr. Gaspara weer terug, de Zuster met wie ik van te voren email contact heb
gehad. Sr. Gaspara heeft de hele compound opgebouwd, alles was eigenlijk haar idee. Ze was
jaren het hoofd van de compound en de Zusters, maar sinds oktober is ze nu Mother General
(oftewel het hoofd van alle 500 Zusters die deze Zuster-orde heeft). Dat betekent dat ze niet
meer hier woont maar in Korogwe, 2,5 uur rijden hier vandaan, waar het moederhuis is.
Hier op de compound is van alles, een meiden pre-school, basisschool en middelbare school,
dit is allemaal Engelstalig boarding onderwijs. Verder is er nog een Montessori leerkrachten
opleiding, een Swahili kleuterklasje, een kaas-wijn-jam makerij, een dispencery, een naai en
brei atelier, een Hostel (voor toeristen), een hotelopleiding en een heleboel zusters.

Voorheen regelde Sr. Gaspara veel voor het hostel, maar aangezien ze hier nu niet meer is kan
ze dat niet meer, en heeft ze mij gevraagd haar taak over te nemen, ben ik haar rechterhand.
En dus heb ik een grote promotie gemaakt, van werkloze naar mede-manager van het hostel.

Het is een hostel met 14 kamers, gerund door de hotelstudenten, personeel en Zusters.
Mijn taak is vooral om het hostel een beetje op te frissen. De kamers inspecteren en kijken
wat we met kleine veranderingen kunnen doen. Het hostel is goed, maar het was beter, dus ik
moet zorgen dat het weer beter+ word.
Het personeel is een beetje ingekakt, lui geworden. Ook de keuken van het restaurant moet
weer een beetje aangespoord worden, het menu uitgebreid worden. We eten nu heel veel rijst
en de ene dag kool en de andere dag wortel met paprika. En bijna elke dag de zelfde soep.
Voor gasten die hier maar een paar dagen zijn, is dat niet zo erg, maar ik vind het toch al erg
saai worden. Dus hopelijk hebben ze nog meer recepten in hun assortiment.
De bedoeling is ook om het hier een beetje te digitaliseren. Een programma dat ze de
boekingen bij kunnen houden, rekeningen kunnen maken, e-mails beantwoorden, website
opfrissen enz. Maar helaas valt de stroom de laatste tijd erg veel uit, dus dan is het ook niet
heel erg handig om alles digitaal te hebben. We moeten nog maar eens kijken hoe we het
precies gaan doen. Ook vroegen ze of ik naar de website kon kijken, ze waren er niet heel
erg tevreden over. Maar nu blijkt dat ze 3 websites hebben en 4 email adressen, is een beetje
overbodig lijkt me. Dus nu maar eens gaan kijken welke het beste en makkelijkste is en we
houden. Als jullie nog een advies hebben graag, welke zou betreft jullie moeten blijven, dit
zijn de websites;
1; http://www.steugeneshostel.com
2; http://www.usambara-st-eugene.com
3; http://st-eugenes-hostel.com
Al met al een erg leuke job.
Helaas denkt het personeel er nog niet zo over, zij zien mij meer als die gene die hun meer
werk komt geven. Wat eigenlijk ook is, aangezien ze hun taken niet goed (genoeg) doen.

Maar ik moet zeggen het contact gaat al beter dan 2 weken geleden, ze zien nu in dat ik hun
niet kom delegeren, maar ze kom helpen om meer (tevreden) gasten te krijgen. Want gasten
betekent werk, inkomen voor hun.

Maar ook de omgeving verkennen hoort erbij, ik moet natuurlijk wel weten wat de gasten
hier kunnen doen. Zo heb ik een wandeling gemaakt door een regenwoud, over de bergen en
naar een prachtig uitkijkpunt. Hier ben ik samen met een aantal Zweedse gasten geweest, zij
vroegen of ik met hun meeging. Erg mooi en gezellig (en weer een vakantie adresje erbij ;-
) ). Een andere keer ben ik samen met Katharina (een Duitse vrijwilligster) en 2 leerkrachten
naar Soni gewandeld, hier was een mooie waterval waar we zijn gaan kijken. Ook zijn we
nog even bij de pastoor op bezoek geweest. De heenweg hadden we gelopen, maar ik was
toch wel blij dat de pastoor aanbood om ons terug te brengen. Ik wilde graag weten hoeveel
kilometer we hadden gelopen, dus op de kilometerteller gekeken. Bleken we 16 km gelopen te
hebben, een mooi eindje.
En afgelopen zondag zijn we naar Irente gelopen, hier is een weeshuis. Hier woont een
Amerikaans (Susan&Thomas) koppel, die daar voor 2 jaar vrijwilligerswerk doen. We hebben
eerst bij hun geluncht en daarna naar de kindjes geweest. Ik had ballonnen meegenomen, dat
was erg leuk. Eerst vonden sommige het heel erg eng, maar toen 1 schaap over de dam was
volgenden er meer. In dit weeshuis wonen ongeveer 30 kinderen van 0 t/m 3 jaar. Ook is er
een volwassen vrouw, zij is geestelijk gehandicapt en loopt op handen en voeten. Het is zo
mooi om te zien dat ze gewoon met de kinderen mee doet, de kinderen gaan bij haar op schoot
zitten en kletsen hele verhalen samen. Ook de ballonnen vond ze geweldig, ik moest hem elke
keer opblazen gaf hem dan aan haar, dan liep hij leeg en gaf ze hem weer terug, je zag haar
genieten.
Toen we weg gingen zeiden Susan&Thomas dat ik/we altijd welkom zijn. Als ik wilde blijven
slapen mocht ook. Heerlijk om te weten dat als ik er een weekendje tussenuit wil, ik daar
altijd terecht kan, en dan heerlijk met de kids kan spelen.

Het regenseizoen lijkt te beginnen, elke dag een stevige bui en een stuk frisser. S’avonds
zitten we echt met een trui aan, het koelt dan toch wel af naar 18-20c, echt frisjes.
Ik heb op mijn balkon zonnebloemen geplant. Ik had een zakje zaadjes meegenomen (van
Maarten&Sheila’s bruiloft), waterflessen door de midden geknipt, grond in gedaan en de
zaadjes geplant. Hopelijk heb ik over een paar weken prachtige zonnebloemen op m’n balkon.

Over 3 weken, 29 maart, komen papa en mama voor 4 weken op bezoek. Erg leuk om ze dan
weer te zien. En hun hier alles te kunnen laten zien. Papa en mama, karibuni sana!

Zo nu zijn jullie weer op de hoogte van het nieuws van hier.
Oja, maak je geen zorgen over mij, ik ben niet alleen, ik heb een vriendelijke kamergenoot.

Siku njema na tutaonana badaaye (een fijne dag en tot ziens),

Groetjes Mirte