Zweet zweet, ik ben in Dar es Salaam
Door: Mirte
Blijf op de hoogte en volg Mirte
02 Februari 2014 | Tanzania, Dar es Salaam
Hallo iedereen,
Habari zenu?
En hier is weer mijn eerste verhaal vanuit Tanzania voor 2014. Ik kreeg al vragen wanneer het eerste verhaal weer zou komen, leuk om te horen dat jullie er naar uit kijken om mijn verhaal weer te kunnen lezen. En daar is tie dan, veel leesplezier.
Op zaterdag 11 januari was het zover, papa en mama brachten mij naar het vliegveld. Natuurlijk had ik mijn koffers weer flink vol, zelfs een paar kilo te veel, maar gelukkig deden ze daar niet moeilijk over.
Na een goede vlucht, ging eigenlijk best snel, kreeg ook een heerlijk Zwitsers chocolade ijsje en chocolaatjes, was ik in Dar es Salaam. Voor mij de eerste keer om rechtstreeks naar Tanzania te vliegen, vorige keren vloog ik altijd eerst naar Kenia en dan de bus naar Tanzania, wat toch eigenlijk best makkelijk is. In Dar es Salaam stond Annick (van het gezin waar ik als au-pair werk) op mij te wachten, de kindjes lagen te slapen in de auto. Toen ik naar buiten ging kwam de warmte toch wel even op mij af, 28c om 22.00 is toch best warm en zeker als je net uit NL komt. We zijn toen naar hun huis gereden en maar redelijk snel naar bed gegaan. De volgende ochtend een rondleiding door hun huis gehad, m’n spullen een beetje uitgezocht, zodat ik het meeste bij hun kon laten staan. En toen hebben ze me na het ontbijt naar het busstation gebracht. Het vinden van de juiste bus naar Lushoto was nog niet zo eenvoudig, de bussen die rechtstreeks gaan bleken al vertrokken te zijn. Dus moest ik een bus met overstap nemen, wat ook geen probleem is. Toen ik de juiste bus had gevonden vroeg ik naar de prijs, ik schrok me dood, die was 2x zoveel als de vorige keer. Ik keek naar Annick, die waren mee gegaan, en zeg dat klopt niet het is tussen Tsh 15000-17000. Zij vragen hoe dat komt, bleken de scholen die week weer te gaan beginnen en moeten dus alle studenten met de bus mee, dus doen ze de prijs omhoog. Die studenten moeten toch wel gaan, dus betalen doen ze wel. Lekker is dat. Uiteindelijk heeft Annick nog van Tsh 32000 naar Tsh 28000 kunnen afdingen, maar minder ging het echt niet worden. Dan maar een duur ritje.
In Mombo moest ik overstappen, dat is onder aan de berg, van daar uit is het nog een uurtje (30km) omhoog naar Lushoto. Ik had aan Kiva (mijn vriend) gevraagd om naar Mombo te komen, dan konden we samen het laatste stukje reizen. Ik was de hele weg al aan het denken hoe we elkaar zouden begroeten, je mag namelijk geen liefde tonen op straat. Mag je elkaar dan wel omhelzen, een zoen geven, in z’n armen springen?
En daar stond hij dan op mij te wachten, oh het was echt super om hem na 4,5 maand weer te zien, zo vertrouwd en gelijk weer helemaal goed. En mijn zorgen over de ontmoeting waren voor niets, hij pakt me vast en geeft me een kus (op de mond nog wel ;-) ).
Ook in Lushoto was het weer heel vertrouwd, ben er natuurlijk ook 6 maanden geweest vorig jaar. Erg leuk om daar weer rond te lopen, te gaan eten in de kleine restaurantjes en spelletjes te spelen met vrienden. Maar het allerleukste was het gewoon samen zijn met Kiva, wandelen, kletsen, eten, spelletjes spelen, elkaar zien en samen zijn.
Natuurlijk ben ik ook langs geweest bij St. Eugene’s Lodge (mijn werkplek van vorig jaar). Ik was vooral erg benieuwd of ze wisten dat ik niet terug ging komen, toen ik vorig jaar wegging had ik natuurlijk gezegd dat ik in januari terug zou komen, maar dat ging nu niet meer door.
Ik werd heel erg enthousiast door de zuster ontvangen, kreeg gelijk een drankje aangeboden. We hebben een tijdje zitten kletsen over van alles en toen ik weg wilde gaan, kwamen ze me lunch brengen. Ze had helemaal niet gesproken over of ik wel of niet terug zou komen, dus wist ik het nog niet. Ook van de andere personeelsleden die ik sprak kwam ik er niet uit, maar mijn gevoel zei dat ze het niet wisten, wel vreemd hoor. Ik ben nog een paar foto’s gaan maken voor de website, heb gezegd ik over een paar dagen nog wel eens terug zou komen en ben gegaan. Het was leuk om er even te zijn, maar je ziet ook gelijk dingen die je had veranderd of had willen veranderen, waar nu niets meer van te zien is. Dus het was ook weer goed om te gaan ;-)
Een paar dagen later ben ik nog eens gegaan, ik wilde graag het personeelslid spreken die verantwoordelijk is/was voor de facebook pagina, dus had hem gebeld en afgesproken even samen te komen. Dit personeelslid is ook degene die mij altijd informatie geeft over hoe alles loopt en vooral wat niet loopt. En ik heb weer hele verhalen gehoord, vooral dingen die ik eigenlijk wel al wist, geprobeerd heb te veranderen, aangekaart heb, maar waar ze niets mee gedaan hebben. Voor hem is dat ook erg frustrerend, hij is eigenlijk een van de weinige personeelsleden die graag dingen zou veranderen, ziet dat er dingen moeten veranderen, maar het niet kan, geen medewerking krijgt. Al snel vertelde hij dat hij een nieuwe baan heeft gevonden, in Arusha, dat hij per 1 feb weg gaat. Ik vind het ontzettend jammer, maar snap het ook helemaal, hij kan veel meer dan dat er hier van hem gevraagd werd, dan dat hij mocht doen. Maar voor de lodge is het niet goed en ook mijn contactpersoon is nu weg. Het enige wat ik nu nog kan doen is een mail sturen naar de hoofdzuster en haar vertellen wat ik denk dat ze zou moeten doen, om het beter te maken. En dan is het aan hun, ik heb mijn best gedaan.
Ik ben samen met Kiva ook nog een weekendje naar een klein dorpje, Kwalei, geweest. Daar is een project dat Kiva heeft opgezet en dat wilde hij graag laten zien. Na een busritje van 1,5 uur waren we in een klein dorpje boven in de bergen, prachtig groen. Bij een van de families die daar woont hebben ze een huisje gebouwd waar toeristen kunnen komen logeren, een homestay. Samen met het dorp zijn ze een heel programma aan het opzetten om toeristen hun dorp te laten zien en mee te beleven. Het idee is je verblijft in dit huisje (met gewone bedden en wc ;-) ), je kan dan kiezen uit verschillende wandelingen, langs een school, naar een bergtop, lunchen bij een familie, uitleg over de akkerbouw/boeren dat zij doen. En dan s’avonds word er voor je gekookt door de familie waar je verblijft of je kan samen gaan koken. Erg goed opgezet en erg leuk om het enthousiasme te zien. Was leuk om dit goed opgezette project te zien, nu nog enthousiaste gasten/toeristen die er ook van willen genieten.
Na 10 dagen was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen, maar nu natuurlijk niet voor lang. Ik ging weer naar Dar es Salaam. Toen ik in Lushoto vertrok was het 20c (heerlijk temperatuurtje), maar langzaam klom de thermometer omhoog tot zelfs 34c toen we aankwamen. En ik kan je vertellen das best warm ;-).
Onderweg stopte we nog even bij een restaurant voor een korte pauze. Ik had niets nodig dus bleef lekker zitten. Sprong er opeens een aapje in de bus, sommige mensen slaakten een korte gil anderen keken niet eens op of om. Het aapje sprong over de rugleuningen door de bus, op zoek naar iets lekkers. Uiteindelijk vond hij een heerlijke pruim bij de buschauffeur, nam er een uit het zakje sprong weer wat stoelen over en ging heerlijk zitten eten. Toen z’n pruim op was, sprong hij weer uit de bus en ging de volgende bus in die net was aangekomen. Zo had hij z’n maaltje wel binnen.
En nu ben ik al weer 1,5 in Dar (es Salaam), vooral het weer was erg wennen. De mensen hier vinden het niet zo warm voor de tijd van het jaar, het zou nu eigenlijk veel warmer moeten zijn. Maar ik vind het toch wel heel erg warm. Het is altijd boven de 30c en zelfs s’nachts koelt het bijna niet af. Je zweet de hele dag, als je s’morgens wakker word is je haar nat van het zweet, 2x per dag douchen is dan echt heerlijk en noodzakelijk.
Het gezin waar ik nu werk/ben bestaat uit mama Annick, Simon van 10, Noemie van 8 en Marcus van 5 jaar. Thuis word er Nederlands gesproken, ze gaan naar een Franse school en ook spreken ze Engels en Swahili. Dus er worden hier heel veel talen gesproken, erg mooi en knap om te zien. Laatst waren we een spelletje aan het spelen bij het zwembad en er deden 2 vriendjes van Simon mee, de ene was Franstalig de andere Engelstalig. Zo knap om te zien dat Simon dan steeds overschakelt van Engels naar Frans, erg mooi om te zien.
De kinderen hebben best een druk programma, elke dag van 8-13 naar school en smiddags nog allemaal clubjes, zoals zwemles, basketbal, pingpong, theater, Nederlandse school.
Het was voor mij even wennen, dit is echt een ander leven dan dat ik ken van Tanzania. Maar omdat er hier heel veel expats wonen, worden er ook veel verschillende dingen aangeboden. Het is in mijn ogen een veel meer Europees leven, maar natuurlijk blijft het wel Afrika. Als je over straat rijd naar de clubjes, ben je weer in het echte Afrika, heerlijk rommelig ;-).
Ik heb voor komende week een afspraak gemaakt met een school die Swahili lessen geven hier in Dar. Aanstaande woensdag heb ik mijn eerste les, ze gaan dan eerst kijken op welk niveau ik zit en bij welke groep ik kan aansluiten.
Ik heb nog nooit echt Swahili lessen gehad, dus dat word nu toch wel eens tijd. Nu ik steeds meer en meer in Tanzania ben, wil ik toch echt wel (vloeiend) Swahili kunnen spreken.
Nou jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mij eerste belevingen in Tanzania. De eerste 3 weken zijn voor bij gevlogen, op naar de vele volgende die nog zullen volgen.
Siku njema,
Groetjes Mirte
Habari zenu?
En hier is weer mijn eerste verhaal vanuit Tanzania voor 2014. Ik kreeg al vragen wanneer het eerste verhaal weer zou komen, leuk om te horen dat jullie er naar uit kijken om mijn verhaal weer te kunnen lezen. En daar is tie dan, veel leesplezier.
Op zaterdag 11 januari was het zover, papa en mama brachten mij naar het vliegveld. Natuurlijk had ik mijn koffers weer flink vol, zelfs een paar kilo te veel, maar gelukkig deden ze daar niet moeilijk over.
Na een goede vlucht, ging eigenlijk best snel, kreeg ook een heerlijk Zwitsers chocolade ijsje en chocolaatjes, was ik in Dar es Salaam. Voor mij de eerste keer om rechtstreeks naar Tanzania te vliegen, vorige keren vloog ik altijd eerst naar Kenia en dan de bus naar Tanzania, wat toch eigenlijk best makkelijk is. In Dar es Salaam stond Annick (van het gezin waar ik als au-pair werk) op mij te wachten, de kindjes lagen te slapen in de auto. Toen ik naar buiten ging kwam de warmte toch wel even op mij af, 28c om 22.00 is toch best warm en zeker als je net uit NL komt. We zijn toen naar hun huis gereden en maar redelijk snel naar bed gegaan. De volgende ochtend een rondleiding door hun huis gehad, m’n spullen een beetje uitgezocht, zodat ik het meeste bij hun kon laten staan. En toen hebben ze me na het ontbijt naar het busstation gebracht. Het vinden van de juiste bus naar Lushoto was nog niet zo eenvoudig, de bussen die rechtstreeks gaan bleken al vertrokken te zijn. Dus moest ik een bus met overstap nemen, wat ook geen probleem is. Toen ik de juiste bus had gevonden vroeg ik naar de prijs, ik schrok me dood, die was 2x zoveel als de vorige keer. Ik keek naar Annick, die waren mee gegaan, en zeg dat klopt niet het is tussen Tsh 15000-17000. Zij vragen hoe dat komt, bleken de scholen die week weer te gaan beginnen en moeten dus alle studenten met de bus mee, dus doen ze de prijs omhoog. Die studenten moeten toch wel gaan, dus betalen doen ze wel. Lekker is dat. Uiteindelijk heeft Annick nog van Tsh 32000 naar Tsh 28000 kunnen afdingen, maar minder ging het echt niet worden. Dan maar een duur ritje.
In Mombo moest ik overstappen, dat is onder aan de berg, van daar uit is het nog een uurtje (30km) omhoog naar Lushoto. Ik had aan Kiva (mijn vriend) gevraagd om naar Mombo te komen, dan konden we samen het laatste stukje reizen. Ik was de hele weg al aan het denken hoe we elkaar zouden begroeten, je mag namelijk geen liefde tonen op straat. Mag je elkaar dan wel omhelzen, een zoen geven, in z’n armen springen?
En daar stond hij dan op mij te wachten, oh het was echt super om hem na 4,5 maand weer te zien, zo vertrouwd en gelijk weer helemaal goed. En mijn zorgen over de ontmoeting waren voor niets, hij pakt me vast en geeft me een kus (op de mond nog wel ;-) ).
Ook in Lushoto was het weer heel vertrouwd, ben er natuurlijk ook 6 maanden geweest vorig jaar. Erg leuk om daar weer rond te lopen, te gaan eten in de kleine restaurantjes en spelletjes te spelen met vrienden. Maar het allerleukste was het gewoon samen zijn met Kiva, wandelen, kletsen, eten, spelletjes spelen, elkaar zien en samen zijn.
Natuurlijk ben ik ook langs geweest bij St. Eugene’s Lodge (mijn werkplek van vorig jaar). Ik was vooral erg benieuwd of ze wisten dat ik niet terug ging komen, toen ik vorig jaar wegging had ik natuurlijk gezegd dat ik in januari terug zou komen, maar dat ging nu niet meer door.
Ik werd heel erg enthousiast door de zuster ontvangen, kreeg gelijk een drankje aangeboden. We hebben een tijdje zitten kletsen over van alles en toen ik weg wilde gaan, kwamen ze me lunch brengen. Ze had helemaal niet gesproken over of ik wel of niet terug zou komen, dus wist ik het nog niet. Ook van de andere personeelsleden die ik sprak kwam ik er niet uit, maar mijn gevoel zei dat ze het niet wisten, wel vreemd hoor. Ik ben nog een paar foto’s gaan maken voor de website, heb gezegd ik over een paar dagen nog wel eens terug zou komen en ben gegaan. Het was leuk om er even te zijn, maar je ziet ook gelijk dingen die je had veranderd of had willen veranderen, waar nu niets meer van te zien is. Dus het was ook weer goed om te gaan ;-)
Een paar dagen later ben ik nog eens gegaan, ik wilde graag het personeelslid spreken die verantwoordelijk is/was voor de facebook pagina, dus had hem gebeld en afgesproken even samen te komen. Dit personeelslid is ook degene die mij altijd informatie geeft over hoe alles loopt en vooral wat niet loopt. En ik heb weer hele verhalen gehoord, vooral dingen die ik eigenlijk wel al wist, geprobeerd heb te veranderen, aangekaart heb, maar waar ze niets mee gedaan hebben. Voor hem is dat ook erg frustrerend, hij is eigenlijk een van de weinige personeelsleden die graag dingen zou veranderen, ziet dat er dingen moeten veranderen, maar het niet kan, geen medewerking krijgt. Al snel vertelde hij dat hij een nieuwe baan heeft gevonden, in Arusha, dat hij per 1 feb weg gaat. Ik vind het ontzettend jammer, maar snap het ook helemaal, hij kan veel meer dan dat er hier van hem gevraagd werd, dan dat hij mocht doen. Maar voor de lodge is het niet goed en ook mijn contactpersoon is nu weg. Het enige wat ik nu nog kan doen is een mail sturen naar de hoofdzuster en haar vertellen wat ik denk dat ze zou moeten doen, om het beter te maken. En dan is het aan hun, ik heb mijn best gedaan.
Ik ben samen met Kiva ook nog een weekendje naar een klein dorpje, Kwalei, geweest. Daar is een project dat Kiva heeft opgezet en dat wilde hij graag laten zien. Na een busritje van 1,5 uur waren we in een klein dorpje boven in de bergen, prachtig groen. Bij een van de families die daar woont hebben ze een huisje gebouwd waar toeristen kunnen komen logeren, een homestay. Samen met het dorp zijn ze een heel programma aan het opzetten om toeristen hun dorp te laten zien en mee te beleven. Het idee is je verblijft in dit huisje (met gewone bedden en wc ;-) ), je kan dan kiezen uit verschillende wandelingen, langs een school, naar een bergtop, lunchen bij een familie, uitleg over de akkerbouw/boeren dat zij doen. En dan s’avonds word er voor je gekookt door de familie waar je verblijft of je kan samen gaan koken. Erg goed opgezet en erg leuk om het enthousiasme te zien. Was leuk om dit goed opgezette project te zien, nu nog enthousiaste gasten/toeristen die er ook van willen genieten.
Na 10 dagen was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen, maar nu natuurlijk niet voor lang. Ik ging weer naar Dar es Salaam. Toen ik in Lushoto vertrok was het 20c (heerlijk temperatuurtje), maar langzaam klom de thermometer omhoog tot zelfs 34c toen we aankwamen. En ik kan je vertellen das best warm ;-).
Onderweg stopte we nog even bij een restaurant voor een korte pauze. Ik had niets nodig dus bleef lekker zitten. Sprong er opeens een aapje in de bus, sommige mensen slaakten een korte gil anderen keken niet eens op of om. Het aapje sprong over de rugleuningen door de bus, op zoek naar iets lekkers. Uiteindelijk vond hij een heerlijke pruim bij de buschauffeur, nam er een uit het zakje sprong weer wat stoelen over en ging heerlijk zitten eten. Toen z’n pruim op was, sprong hij weer uit de bus en ging de volgende bus in die net was aangekomen. Zo had hij z’n maaltje wel binnen.
En nu ben ik al weer 1,5 in Dar (es Salaam), vooral het weer was erg wennen. De mensen hier vinden het niet zo warm voor de tijd van het jaar, het zou nu eigenlijk veel warmer moeten zijn. Maar ik vind het toch wel heel erg warm. Het is altijd boven de 30c en zelfs s’nachts koelt het bijna niet af. Je zweet de hele dag, als je s’morgens wakker word is je haar nat van het zweet, 2x per dag douchen is dan echt heerlijk en noodzakelijk.
Het gezin waar ik nu werk/ben bestaat uit mama Annick, Simon van 10, Noemie van 8 en Marcus van 5 jaar. Thuis word er Nederlands gesproken, ze gaan naar een Franse school en ook spreken ze Engels en Swahili. Dus er worden hier heel veel talen gesproken, erg mooi en knap om te zien. Laatst waren we een spelletje aan het spelen bij het zwembad en er deden 2 vriendjes van Simon mee, de ene was Franstalig de andere Engelstalig. Zo knap om te zien dat Simon dan steeds overschakelt van Engels naar Frans, erg mooi om te zien.
De kinderen hebben best een druk programma, elke dag van 8-13 naar school en smiddags nog allemaal clubjes, zoals zwemles, basketbal, pingpong, theater, Nederlandse school.
Het was voor mij even wennen, dit is echt een ander leven dan dat ik ken van Tanzania. Maar omdat er hier heel veel expats wonen, worden er ook veel verschillende dingen aangeboden. Het is in mijn ogen een veel meer Europees leven, maar natuurlijk blijft het wel Afrika. Als je over straat rijd naar de clubjes, ben je weer in het echte Afrika, heerlijk rommelig ;-).
Ik heb voor komende week een afspraak gemaakt met een school die Swahili lessen geven hier in Dar. Aanstaande woensdag heb ik mijn eerste les, ze gaan dan eerst kijken op welk niveau ik zit en bij welke groep ik kan aansluiten.
Ik heb nog nooit echt Swahili lessen gehad, dus dat word nu toch wel eens tijd. Nu ik steeds meer en meer in Tanzania ben, wil ik toch echt wel (vloeiend) Swahili kunnen spreken.
Nou jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mij eerste belevingen in Tanzania. De eerste 3 weken zijn voor bij gevlogen, op naar de vele volgende die nog zullen volgen.
Siku njema,
Groetjes Mirte
-
02 Februari 2014 - 11:43
Hennie Haslinghuis:
Jambo Mirte,
Mooi en leuk over jouw belevenissen van de eerste weken te lezen.Het dorp Kwalei lijkt me erg interessant.Wat heerlijk voor Kiva dat hij jou dat project kon laten zien.Fijn natuurlijk om zo samen te kunnen zijn en het goed gaat tussen jullie.Nu maar hopen dat jullie elkaar regelmatig kunnen ontmoeten en gewoon kunnen "kussen in het openbaar"!!!!!! Goed van jou dat je lessen Swahili gaat volgen.Jouw gevoel voor de taal is er al en je hebt toch ook een aardige woordenschat.
Mirte,volgens mij is het dorp Kwalei wel iets voor ons om eventueel te logeren.De vraag is of het ingepast kan worden.Zou leuk zijn.Heel veel succes en plezier met het werk en de Swahili-lessen.
Groetjes van ons. -
02 Februari 2014 - 12:24
Sheila:
Ha Mirte,
Erg leuk,....je ontmoeting met Kiva!
Het lijkt mij ook gek om elkaar na 4,5 maand niet te mogen kussen of knuffelen.
Ik ben blij voor je dat het weer vertrouwd voelde. ;)
Fijn dat het goed gaat op je werk.
En Swahili les. Wauw! Lijkt me een geweldige uitdaging!
Veel plezier verder!
Liefs ( je tante) Sheila
-
02 Februari 2014 - 12:48
Mama Nellie:
Hoi wijveke,
Ik had jullie graag willen zien bij de onverwacht lieve begroeting, wat een verassing voor je. Wij zijn zo gewoon om te omhelzen en te zoenen, dat het vast vreemd is om dat niet te mogen doen. Dat hoort dus ook bij een gemengde relatie, goed dat hij dat voor jou doet.
Dat dorpje met verblijf in een huisje bij een familie, daar zou ik nog voor willen komen. dat lijkt me echt super leuk om een echt dorpsleven te zien en de tijd te hebben om met mensen te spreken en te eten en als het er dus ook heerlijk koel is. Ik zou bijna zin van krijgen om te bezoeken. We hopen op de mooie verhalen van Hennie en Ben, zorg maar dat ze alle leuke dingen kunnen zien. Kiva zal ook wel trots zijn op zijn project. Goed voor jullie.
Veel liefs.
Mama -
02 Februari 2014 - 13:11
Trees Fockenier:
Hallo mirte,
Wat leuk om je belevenissen in het verre Afrika te lezen!
Succes met je lessen...spannend.
Veel succes met je leven daar...maar zo te horen zal dat wel lukken.
Groetjes -
02 Februari 2014 - 14:24
Lenie:
Hallo Mirte
Dank je wel voor je prachtige verhaal en fijn dat we je ervaringen mogen lezen. Super dat je Kiva weer in je armen hebt mogen sluiten.
Dar Es Salaam , ik weet er alles van, zweten vanwege de hoge luchtvochtigheid.
Januari t/m april mei is erg daarna is het wel wat aangenamer. De ervaringen in zo'n grote stad zijn bijzonder . Kariakoo market ook eens aandoen, liefst onder begeleiding van een afrikaanse want anders is het erg opletten. Tina wil je wel graag meenemen.
Fantastisch dat home stay project in de bergen bij Lushoto , ik zal proberen er mensen toe aan te sporen omdat te gaan doen.
Fijn voor je dat je in een gezin woont en werkt. Wel bijzonder al die talen.
Goed kiswahili leren is een must , echt doen hoor.
Salaam nyingi na tutaongea tena
dikke knuffel Lenie en Marc -
02 Februari 2014 - 17:37
ANNEKE:
HALLO MIRTE WAT EEN LEUKE BELEVING
EN LEUK DAT JE VRIEDTJE IN JE ARMEN KON NEMEN
WANT NAAR ZO LANGE TIJD KNAP HOOR
EN LEUK WEERIETS VAN JE TE HOREN
GROETJES -
02 Februari 2014 - 19:43
Miriam:
Hoi Mirte,
Zo te horen ben je weer helemaal op je plek: Kiva in de buurt, een stel leuke kinderen om voor te zorgen, en dat allemaal in dat prachtige Afrika. Ik kan me voorstellen dat het teleurstellend is dat de zusters niet meer van je ideeën hebben overgenomen maar wie weet wat de tijd nog zal doen. Voor nu kun je daar inderdaad niet meer aan doen.
Pas goed op jezelf in die grote stad en tot je volgende warme verhaal!
groetjes van ons allemaal! -
02 Februari 2014 - 21:11
Jamaica Lernout:
Hoi Mirte,
Oef wat warm, maar ach je went er vast ook wel aan. Dan maar iets mer douchen en lekker een duik in het zwembad nemen :). Wel leuk zeg dat aapje die even bij jullie op voedsel jacht komt in de bus.
Groetjes van Jamaica. -
04 Februari 2014 - 14:27
Yvonne:
Hoi Mirte,
Nooit over nagedacht dat de Afrikanen elkaar niet in het openbaar mogen begroeten door te zoenen of omhelzen. Zo zie je maar weer wat culturen kunnen verschillen.
Swahili, wauw, zeg dat je dat aan durft, lijkt mij super moeilijk, maar je kunt natuurlijk in de praktijk oefenen. Ik hoop dat je jouw verhalen op internet niet in het Swahili gaat schrijven want dan moeten we allemaal in Nederland Swahili gaan volgen.
Veel plezier daar !!
Groetjes,
Yvonne -
06 Februari 2014 - 13:00
Hennie:
Heey Mirte,
Net als de mensen die voor mij all een stukje hebben geschreven vind ik het ook heel leuk om je te volgen in Afrika -
09 Februari 2014 - 13:49
Fam. Pruijsten:
Hoi Mirte!
Mooi dat alles weer lekker in elkaar valt hé!
De verwelkoming van oude bekenden, maar zeker door je vriend Kiva was weer verwarmend.
Wij volgen jouw reizen altijd, maar helaas reageren wij niet altijd, maar we blijven wel met jou meereizen!
Wij hopen dat jouw tijd daar weer als vanouds leerzaam en liefdevol zal verlopen en we zijn benieuwd naar je volgende reportages.
Een mooi verblijf toegewenst en een groet aan Kiva.
Peter, Lisette, Karlijn, Ellen en Bram. -
10 Februari 2014 - 13:36
Caroline Vinke:
Ha die Mirte,
Wat goed weer wat te kunnen lezen over al jou belevenissen!
En wat is het fijn om weer bij Kiva te zijn geweest...en dan dat verhaal van die zoen...romantiek ten top!
Nu nog in de schoolbanken...ook spannend...
Oh ja...het schildpadje heeft axel bereikt hoor, daar was onze tiener erg blij mee!
Lieve knuffels,
uut Axel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
