Joepie!!

Hallo iedereen,

Hamjambo?
Er is hier de afgelopen 2 maanden weer van alles gebeurt, ik ga proberen jullie hiervan weer op de hoogte te brengen. Het allerleukste bewaar ik natuurlijk tot het eind, zo hoort dat (de hele nieuwsgierige mensen scrollen nu waarschijnlijk gelijk naar beneden ;-))

Mijn Swahili lessen heb ik ondertussen gehad.
Ik wilde graag lessen in een groep, dat is natuurlijk goedkoper maar ook leuk om mensen te leren kennen. Maar helaas was er geen groep op de tijden dat ik kon. Dus bood de leraar mij aan om prive lessen te geven voor de zelfde prijs als de groepslessen. Nou een mooi compromis denk ik. En dus kwam de leraar elke ochtend aan huis voor 1,5 uur les geven aan mij. In het begin was het nog wel te doen, al kreeg ik wel veel huiswerk, maar kon het aardig bijbenen. Maar jeetje ik wist dat een taal leren moeilijk is, maar swahili is echt niet simpel (al zeggen de Tanzanianen natuurlijk dat het heel makkelijk is). Zo heb je 7 verschillende groepen voor woorden/manieren om woorden van enkelvoud naar meervoud te veranderen. En dan veranderd niet alleen het woord zelf maar ook wat je er voor zet, en zelfs de getallen veranderen. Bv bij 2 stoelen schrijf je de 2 anders dan bij 2 bomen. Kom er dan nog maar eens uit! Nou ja ik heb weer heel wat geleerd, maar zal nu moeten blijven oefenen om het echt te kennen. Mijn lespakket is op, heb 20 lessen gehad, dus nu is het aan mij om te oefenen.

Eind februari hebben de kinderen een weekje vakantie gehad. En na zoveel verhalen van mij over Lushoto, wilden ze daar ook wel eens naar toe. Dus zijn we met z’n allen met de bus naar Lushoto gegaan, waar Kiva op ons stond te wachten. We hebben met z’n allen heerlijke wandelingen gemaakt, genoten van de rust en van de koelte. Halverwege de week moest Annick (de mama) terug naar Dar en ben ik met de kinderen nog een paar dagen langer in Lushoto gebleven. En hebben we nog een paar mooie wandelingen gedaan, heerlijk naar de waterval geweest. We hadden zwemkleding meegenomen en hebben een heerlijke dag daar doorgebracht, gezwommen en gespeeld, heerlijk relaxed.
Na een weekje in Lushoto was het voor ons allemaal weer even wennen in Dar. Ook de kids vonden het weer erg warm, toch minimaal 10c verschil. En vooral snachts voel je dat heel goed. Maar de vakantie was voorbij, ze moesten weer terug naar school.

Kiva is ook een paar keer naar Dar gekomen. Dit is voor hem elke keer weer erg wennen, de drukte op straat maar vooral de warmte. Maar natuurlijk heerlijk om dan samen te kunnen zijn. Naar het strand, al kan een man uit de bergen natuurlijk niet zwemmen ;-). Of gewoon meegaan met mijn programma, de kinderen naar clubjes brengen. Het is voor hem heel vreemd om te zien, de kinderen hebben zo’n totaal ander leven dan de kinderen in Lushoto. Het voordeel is wel dat je hier iets vrijer bent, je kan elkaars handen vasthouden op straat, wat in Lushoto echt niet kan.

De kinderen hebben hier ook carnaval gevierd op school, al moet ik zeggen dat het me zwaar tegen viel. Het thema was dit jaar sprookjes, wat natuurlijk een super leuk thema is met veel mogelijkheden. Dus we zijn druk aan de knutsel gegaan. Je hebt hier geen carnavalswinkels zoals in NL. Noemi was er snel uit wat ze wilde worden, een heks uit een Tanzaniaans sprookje. Marcus was iets moeilijker, hij had wel veel ideeën, maar het moest natuurlijk ook uitvoerbaar zijn. Uiteindelijk hebben we hem kunnen overtuigen dat hij een biggetje werd. Simon wilde helemaal niets zijn en niet mee doen, maar ja dat was niet de bedoeling. Dus hem maar voorgesteld dat hij dan maar als Mowgli (jungle book) moest gaan. Maar dat was hij niet helemaal van plan, dus had hij toch maar iets gekozen, de gelaarsde kat. We hebben heel wat uurtjes geknutseld, maar ze zagen er super uit.
Als ouders mocht je naar school komen voor de carnavals parade. Wij stonden allemaal klaar en de kinderen liepen per klas voorbij, geen muziek geen sfeer, dat was jammer. Ze liepen 3 rondjes en gingen zich weer omkleden. Hadden we daar nou al dat werk voor gedaan, maar ach de kids hadden genoten en dat is het belangrijkste.

In maart is duidelijk het regenseizoen begonnen. Soms gaf dat veel pret voor de kinderen, buik glijden op het plastic. Maar soms was het helemaal niet fijn, kwam er iets te veel. Tuurlijk is het een hele harde bui, maar het grootste probleem is dat het afwatersysteem in Dar es Salaam heel erg slecht is. Dus zodra het regent staan de straten blank. En zo op een nacht ook bijna ons huis. Ik werd snachts wakker van de regen en keek naar buiten (ik slaap beneden) en zag dat er water voor de deur stond, schoenen dreven voorbij. Dus maar snel naar buiten gegaan en de schoenen bij elkaar gezocht, ook lagen er 2 matrassen bij de deur, die dreven nu ergens door de tuin.
Om naar de voordeur te gaan heb je eerst 2 treden, en dan een stukje verder nog een trede om naar binnen te gaan. Nou het water stond tot 5 cm voor de deur. Had het water nog een beetje gestegen was het zo naar binnen gekomen. De kinderen konden die dag niet naar school, we konden de poort niet uit, het water was tot in de auto gekomen. Dus hebben we met z’n allen gepoetst, het water had namelijk ook veel modder meegebracht. Smiddags was het water weer wat gezakt en heeft Annick zandzakken gaan halen om die snachts voor de gate te kunnen leggen. Die nacht regende het weer hard maar gelukkig kwam het water nu maar tot het eerste trapje.
En zo gaat het nu nog steeds, soms een paar dagen zonder regen, en dan is het er weer. De zandzakken staan nu in ieder geval klaar, we zijn voorbereid.

Olga, een vriendin van mij, is met haar vriend samen van Zuid-Afrika naar Tanzania gereisd. En begin April kwamen ze dan eindelijk in Tanzania aan, was erg leuk om ze weer te zien. Al waren ze wel een beetje gaar na een bus reis van 32 uur!!, maar ja wie zou dat niet zijn. Samen hebben we een dagje in Dar es Salaam doorgebracht, even lekker over het strand gewandeld, uit eten geweest maar vooral lekker gekletst. Toen zijn ze weer verder gegaan, haar ouders waren namelijk ook al in Tanzania aangekomen.
Na een weekje ben ik naar Lushoto gegaan, want daar hadden we weer samen afgesproken. Heerlijk om daar met z’n allen te zijn en te genieten van de natuur, prachtige wandeling gemaakt en gerelaxt bij de waterval. Helaas hadden zij nog maar een paar dagen, dus na 1 dag gingen Olga en Twan weer verder, Olga haar ouders bleven nog 1 dagje langer.
Ook heb ik een naaiatelier gecontacteerd om slingers te laten maken. In dit naaiatelier worden naaisters opgeleid tot naaister, hun cursus word mede betaald door Cocafa (het bedrijf waar Kiva werkt). Ze hadden al een eerste probeersel gemaakt, maar ik was niet helemaal tevreden. Dus na wat tips hebben ze er weer een paar gemaakt en deze was veel beter. Dus nu heb ik ze de opdracht gegeven er echte te gaan maken van 30 en 15 meter. Ik ben benieuwd, maar heb er het vertrouwen in.

En zal ik dan nu maar beginnen met het leuke nieuws, sommige zullen het wel al weten, anderen nog niet. Zoals jullie in mijn vorige verhaal hebben kunnen lezen heb ik een hele lieve vriend hier, Kiva. Vorig jaar had ik het er al eens met hem over gehad dat ik het heel leuk zou vinden om met hem naar NL te gaan, zodat hij ook zou weten waar ik vandaan kwam, de NL cultuur een beetje leert kennen en mijn vrienden en familie leert kennen. Dit is wel een plan geweest dat lang heeft moeten bezinken bij hem, hij zag dat niet zo gelijk zitten. Hij is niet zoals vele Afrikanen die elke stap naar het rijke westen met 4 handen aangrijpt. Hij vind het veel fijner om in Tanzania te blijven, daar kent hij het. En hij is meer dan dik tevreden, waarom zou je dan andere dingen/landen gaan opzoeken.
We hebben het er veel over gehad, veel uitgelegd, Olga nog bedankt voor je hulp, en verteld dat ik het gewoon heel erg belangrijk vind dat hij een stuk van mijn leven leert kennen. Tegen de tijd dat ik vorig jaar vertrok had ik hem wel kunnen overtuigen om er aan te gaan werken. Wat het klinkt misschien makkelijk, maar als je beslist te willen gaan, ben je er echt nog niet.
Kiva is opgegroeid in een klein dorpje in de bergen, de jongste van het gezin met vele kinderen. En zoals dat toen ging werd er niet bijgehouden wanneer de kinderen werden geboren. Dus hij had geen geboorte bewijs, hij wist in welke maand en welk jaar hij geboren was, maar meer niet. En zo had hij natuurlijk ook geen paspoort. Dus we moesten aan de slag.
In de periode dat ik in NL was is Kiva begonnen aan zijn geboortecertificaat te werken, naar z’n moeder, naar het ziekenhuis, naar het dorpshoofd, weer naar de gemeente en zo overal heen om een stempeltje in informatie. Uiteindelijk heeft hij zelf een geboortedatum gekozen en konden de papieren in orde gemaakt worden. Afgelopen januari had hij dan eindelijk z’n laatste stempel binnen en was z’n geboortecertificaat klaar, nu bestaat hij eindelijk ;-).
Maar ja met een geboortecertificaat kan je niet naar NL.
Dus nu op naar de tweede stap, een paspoort. Gelukkig had hij een goede vriend die ook een paspoort nodig had, zo konden ze samen dit hele proces doen. Want ook dit was weer een hele klus, het begon makkelijk, papieren invullen in Lushoto. Maar deze papieren moesten naar Tanga (4 uur met de bus) om ondertekent te worden. Dan weer naar Lushoto voor nieuwe papieren, Tanga, Lushoto, Tanga en zo gingen ze een paar keer op en neer. Wat natuurlijk veel tijd maar vooral ook veel energie kost. Toen dat allemaal klaar was konden ze naar Dar es Salaam, het hoofdkantoor. Hier hadden ze via de broer van die vriend een officier gecontacteerd die hun wel kon helpen, voor een mooi bedrag natuurlijk. Ik vind de corruptie echt verschrikkelijk, maar soms moet je wel. Als je via de ‘gewone’ weg een paspoort aanvraagt, kan dat maanden duren, je beland onder op de stapel. En die tijd wilden we daar echt niet aan besteden. Maar nu had hij dus binnen een week zijn paspoort, zoals het eigenlijk zou moeten gaan. Joepie, stap 2 ook klaar.

Op naar stap 3, de laatste stap. Toen moesten we dus een visa gaan aanvragen om naar NL te gaan. Wij als Europeanen kunnen makkelijk overal naar toe reizen, maar voor een Afrikaan geldt dat helaas niet. En wat een papier werk was dat, ze moeten echt alles weten. Iemand in NL moet hem uitnodigen, gelukkig wilden mijn ouders dat doen (dank je wel papa en mama). En dan start het papier werk, ze moeten echt van alles weten, om zeker te zijn dat NL geen kosten aan hem heeft en dat hij ook zeker weer terug gaat naar zijn land. We moesten een vlucht reservatie hebben, dus die via het reisbureau geregeld. Maar ook daar was weer een probleem mee, we vroegen een visa aan bij de NL ambassade en we vliegen naar Brussel, dat is helemaal geen NL. Dus ik moest nog een extra brief schrijven waarom we naar Brussel vliegen als we naar NL gaan. Maar uiteindelijk hadden we alle papieren in orde en konden we de aanvraag indienen. En toen was het 2 weken wachten in spanning, krijgt hij het wel of niet.
En toen mocht ik weer naar de NL ambassade, z’n paspoort ophalen met hopelijk een visa erin. En JAAAAAAAAAAAA hij heeft het gekregen, hij mag voor een paar weken naar Nederland/Europa!!!!

We hebben er allebei ontzettend veel zin in. Natuurlijk super om iedereen weer te zien, maar ben vooral benieuwd wat Kiva van alles vind. We zijn al van alles aan het bedenken en plannen wat we willen zien en doen. Al kan Kiva maar moeilijk bevatten dat hij echt gaat en een beeld heeft hij al helemaal niet. Maar vrees dat niet alles mogelijk gaat zijn, dat komt dan hopelijk een volgende keer (als iemand nog tips heeft wat hij zeker van NL moet zien of gedaan moet hebben, laat maar horen ben benieuwd)
Over precies 5 weken stoppen we onze laatste spullen in onze tassen en stappen we in het vliegtuig, op naar Nederland (nou ja via Brussel dan wel;-) )
We komen voor 4 weken naar Europa, 3 weken NL en 1 weekje naar Zwitserland. We zijn al aan het aftellen, en niet alleen wij, hè papa en mama.

Nog even een leuke anekdote van de kids.
We zaten gisterenavond aan tafel te eten toen we het over de volgende ochtend hadden, wat ze als ontbijt zouden willen eten (de winkel had namelijk geen brood). Ze wilden wel morgen ochtend naar de bakkerij reiden om een koffiekoek te halen, dat zouden ze aan mama gaan vragen. Dus ik zei voor de grap, ik ga daar toch niet heen. Dus zei zeiden, dan zal mama je ontslaan en moet je naar Lushoto. Ik zei; joepie dan kan ik naar Kiva en de hele dag aan de waterval zitten en chapaties eten. Neeeee riepen de kids dat mag niet, mama mag jou niet ontslaan. Onee je moet dan naar NL gaan. Dus ik weer, joepie dan ga ik daar elke dag koffiekoeken eten, salami, kaas en noemde zo nog een paar dingen op die zij heel erg lekker vinden. Maar ook dat vonden ze niet zo’n goed idee. Dus bleef het er maar bij dat mama mij dan maar niet moest ontslaan. En ze vroegen dan wel of ik dingen voor ze mee kon nemen uit NL/B als ik ga.
Vanochtend kwamen ze gelijk naar me toe, Mirte we gaan niet vragen om naar die winkel te gaan hoor.
Heerlijk die kinderverhalen.

Zo, jullie zijn weer een beetje op de hoogte van mijn leventje hier.
Tot de volgende story en misschien zien we elkaar wel over een paar weken.

Groetjes Mirte